http://www.spitsnieuws.nl/archives/binnenland/2012/05/zwart-gat-na-melding
14-05-2012
Bijna veertig procent van de professionele hulpverleners weet niet wat er verder met een kind gebeurt als zij een vermoeden van kindermishandeling hebben gemeld bij het Advies-en Meldpunt Kindermishandeling (AMK) of bij een collega-hulpverlener.
Dat meldt Tijdschrift Kindermishandeling na een enquete op Twitter, LinkedIn, Facebook en beroepsorganisaties onder ruim 1450 professionals als huisartsen, jeugdartsen, verpleegkundigen, het onderwijsprofessionals, politieagenten (63%), en hulpverleners in de jeugdzorg (29%).
„Ongeveer 36 procent weet ook niet hoe het verder met het kind gaat, en of er hulp op gang komt. Dat baart zorgen. Terugkoppeling is heel belangrijk. Er is teveel ingezet op melden en te weinig op onderzoek en goede hulp erna”, aldus beleidsmedewerker Channa Al van de Augeo Foundation, een particuliere kinderrechten-ngo, waaronder het tijdschrift valt.
In 2010 werden 118.000 kinderen blootgesteld aan een vorm van mishandeling, volgens het Nederlands Jeugdinstituut (NJI). De meerderheid van de gevallen betreffen emotionele verwaarlozing (36%) en fysieke verwaarlozing (24%), gevolgd door fysieke en emotionele mishandeling.
Redactie Dark horse: Veertig procent van de professionele hulpverleners weet niet wat er verder met een kind gebeurd na een AMK-melding. Dat is heel begrijpelijk. Want als ze dat wel zouden weten, zou de neiging om een AMK-melding te doen opeens een stuk minder worden! Dus dat houdt het AMK voorlopig goed verborgen. Het lijkt nog slechts een kwestie van tijd voordat hulpverleners buiten Jeugdzorg zullen ontdekken hoeveel schade er gedaan kan worden door een 'vermoeden' van kindermishandeling te melden. Onder het motto 'voorkomen is beter dan genezen' doen veel goed bedoelende professionals een melding bij het AMK in de naieve veronderstelling daarmee een kind (en gezin) een dienst te bewijzen. Het gevolg is vaak een criminalisering van de ouders en een machtsuitoefening door Jeugdzorg die in voormalig communistische regimes niet zou misstaan. Wat weet de gemiddelde politieagent of onderwijzer of schoolarts van de juridische jungle waar ouders in terecht komen? Wat weten ze van de zogenaamde 'observaties' tijdens een uithuisplaatsing, waarbij alles gebeurd behalve zorgvuldig observeren of diagnosticeren? Wat weten ze van de trauma's en oudervervreemding die AMK/ BJZ veroorzaken bij het jonge kind? Niets!
Het vraagt een compleet andere denkwijze. De hulpverlener als de beschadiger van het kind (en het gezin en omringende familie van het kind) Is dat allemaal niet overdreven? Gaat dat niet om een paar incidenten, zoals er overal wel eens wat mis gaat? Nee, beste professionals. Het zijn geen incidenten. Dat valt gemakkelijk te begrijpen als je ziet hoe het spelletje juridisch in elkaar steekt en als je bedenkt hoe krom het is, dat een unviversitair geschoolde kinderrechter zich in zijn oordeel laat leiden door een HBO (of MBO) geschoolde gezinsvoogd! Niet aan waarheidsvinding doen bij zulke ernstige beschuldigingen als mishandeling van je eigen kind, zodanig dat ze voorgoed bij je vandaan gehaald worden, zou in een rechtstaat eigenlijk de grootst mogelijke weerstanden moeten oproepen bij mensen die over hun normale 'ratio' beschikken. En daar heb je het probleem. Mensen gebruiken hun ratio niet als het over kinderen gaat. Dan wordt iedereen opeens emotioneel hysterisch en mag er onzorgvuldig gehandeld worden, omdat in de ogen van hen die niet verder kunnen kijken dan hun neus lang is, alles beter is dan een kindermoord. En daarmee laten ze zien dat hun opvatting van 'moord' erg benauwd is, aangezien er ook vormen van moord bestaan die niet persé van fysieke aard zijn. Je kunt een kind ook geestelijk vermoorden (in combinatie met kalmerende medicijnen) door het te ontwortelen, zijn ouders doelbewust negatief neer te zetten en het kind elke hoop op hereniging met de eigen familie voorgoed te ontnemen.
Je kunt ouders hun levensvreugde doen uitdoven, door ze tegen een muur van onpersoonlijke regels en wetten te laten stuklopen en ze hun recht op ouderschap te ontnemen gebaseerd op leugens, insinuaties en vermoedens. Je kunt mensen professioneel naar de vernieling helpen, terwijl alle formuleren juist zijn ingevuld en ogenschijnlijk de juiste procedure is gevolgd. Het lijkt er op beste professionals, dat jullie langzamerhand argwaan beginnen te krijgen t.a.v. de mishandelingscampagnes die door het AMK worden gevoerd. Het lijkt erop dat er bij jullie een vermoeden begint te ontstaan, dat Jeugdzorg haar zorgtaak heeft verwaarloosd (reeds vanaf het begin), door de extreme benadrukking van het veiligheidsaspect. En juist daardoor zijn de kinderen niet veilig meer! Ze krijgen geen zorg meer, maar worden gewoon uit huis gehaald waar ze aan de goden zijn overgeleverd. Van instelling naar instelling, van pleeggezin naar pleeggezin (bijvoorbeeld een 'commercieel' pleeggezin, die het voor het geld doen!) terwijl niemand bij Jeugdzorg zich erg druk lijkt te maken over een hoogwaardige zorg voor het kind, inclusief een goede diagnose en behandeling. En daarbij de kans op seksueel misbruik, met als bijkomende frustratie dat door de instellingen vaak geprobeerd wordt het in de doofpot te houden.
'Wat gebeurd er eigenlijk na de AMK-melding met het kind?' Dat is een heel goede vraag. Laten we hopen dat steeds meer mensen hiervoor een interesse gaan ontwikkelen, zodat ze wel drie keer zullen nadenken voordat ze een gezin met de beste bedoelingen in de afgrond duwen...
Sven Snijer
14-05-2012
Bijna veertig procent van de professionele hulpverleners weet niet wat er verder met een kind gebeurt als zij een vermoeden van kindermishandeling hebben gemeld bij het Advies-en Meldpunt Kindermishandeling (AMK) of bij een collega-hulpverlener.
Dat meldt Tijdschrift Kindermishandeling na een enquete op Twitter, LinkedIn, Facebook en beroepsorganisaties onder ruim 1450 professionals als huisartsen, jeugdartsen, verpleegkundigen, het onderwijsprofessionals, politieagenten (63%), en hulpverleners in de jeugdzorg (29%).
„Ongeveer 36 procent weet ook niet hoe het verder met het kind gaat, en of er hulp op gang komt. Dat baart zorgen. Terugkoppeling is heel belangrijk. Er is teveel ingezet op melden en te weinig op onderzoek en goede hulp erna”, aldus beleidsmedewerker Channa Al van de Augeo Foundation, een particuliere kinderrechten-ngo, waaronder het tijdschrift valt.
In 2010 werden 118.000 kinderen blootgesteld aan een vorm van mishandeling, volgens het Nederlands Jeugdinstituut (NJI). De meerderheid van de gevallen betreffen emotionele verwaarlozing (36%) en fysieke verwaarlozing (24%), gevolgd door fysieke en emotionele mishandeling.
Redactie Dark horse: Veertig procent van de professionele hulpverleners weet niet wat er verder met een kind gebeurd na een AMK-melding. Dat is heel begrijpelijk. Want als ze dat wel zouden weten, zou de neiging om een AMK-melding te doen opeens een stuk minder worden! Dus dat houdt het AMK voorlopig goed verborgen. Het lijkt nog slechts een kwestie van tijd voordat hulpverleners buiten Jeugdzorg zullen ontdekken hoeveel schade er gedaan kan worden door een 'vermoeden' van kindermishandeling te melden. Onder het motto 'voorkomen is beter dan genezen' doen veel goed bedoelende professionals een melding bij het AMK in de naieve veronderstelling daarmee een kind (en gezin) een dienst te bewijzen. Het gevolg is vaak een criminalisering van de ouders en een machtsuitoefening door Jeugdzorg die in voormalig communistische regimes niet zou misstaan. Wat weet de gemiddelde politieagent of onderwijzer of schoolarts van de juridische jungle waar ouders in terecht komen? Wat weten ze van de zogenaamde 'observaties' tijdens een uithuisplaatsing, waarbij alles gebeurd behalve zorgvuldig observeren of diagnosticeren? Wat weten ze van de trauma's en oudervervreemding die AMK/ BJZ veroorzaken bij het jonge kind? Niets!
Het vraagt een compleet andere denkwijze. De hulpverlener als de beschadiger van het kind (en het gezin en omringende familie van het kind) Is dat allemaal niet overdreven? Gaat dat niet om een paar incidenten, zoals er overal wel eens wat mis gaat? Nee, beste professionals. Het zijn geen incidenten. Dat valt gemakkelijk te begrijpen als je ziet hoe het spelletje juridisch in elkaar steekt en als je bedenkt hoe krom het is, dat een unviversitair geschoolde kinderrechter zich in zijn oordeel laat leiden door een HBO (of MBO) geschoolde gezinsvoogd! Niet aan waarheidsvinding doen bij zulke ernstige beschuldigingen als mishandeling van je eigen kind, zodanig dat ze voorgoed bij je vandaan gehaald worden, zou in een rechtstaat eigenlijk de grootst mogelijke weerstanden moeten oproepen bij mensen die over hun normale 'ratio' beschikken. En daar heb je het probleem. Mensen gebruiken hun ratio niet als het over kinderen gaat. Dan wordt iedereen opeens emotioneel hysterisch en mag er onzorgvuldig gehandeld worden, omdat in de ogen van hen die niet verder kunnen kijken dan hun neus lang is, alles beter is dan een kindermoord. En daarmee laten ze zien dat hun opvatting van 'moord' erg benauwd is, aangezien er ook vormen van moord bestaan die niet persé van fysieke aard zijn. Je kunt een kind ook geestelijk vermoorden (in combinatie met kalmerende medicijnen) door het te ontwortelen, zijn ouders doelbewust negatief neer te zetten en het kind elke hoop op hereniging met de eigen familie voorgoed te ontnemen.
Je kunt ouders hun levensvreugde doen uitdoven, door ze tegen een muur van onpersoonlijke regels en wetten te laten stuklopen en ze hun recht op ouderschap te ontnemen gebaseerd op leugens, insinuaties en vermoedens. Je kunt mensen professioneel naar de vernieling helpen, terwijl alle formuleren juist zijn ingevuld en ogenschijnlijk de juiste procedure is gevolgd. Het lijkt er op beste professionals, dat jullie langzamerhand argwaan beginnen te krijgen t.a.v. de mishandelingscampagnes die door het AMK worden gevoerd. Het lijkt erop dat er bij jullie een vermoeden begint te ontstaan, dat Jeugdzorg haar zorgtaak heeft verwaarloosd (reeds vanaf het begin), door de extreme benadrukking van het veiligheidsaspect. En juist daardoor zijn de kinderen niet veilig meer! Ze krijgen geen zorg meer, maar worden gewoon uit huis gehaald waar ze aan de goden zijn overgeleverd. Van instelling naar instelling, van pleeggezin naar pleeggezin (bijvoorbeeld een 'commercieel' pleeggezin, die het voor het geld doen!) terwijl niemand bij Jeugdzorg zich erg druk lijkt te maken over een hoogwaardige zorg voor het kind, inclusief een goede diagnose en behandeling. En daarbij de kans op seksueel misbruik, met als bijkomende frustratie dat door de instellingen vaak geprobeerd wordt het in de doofpot te houden.
'Wat gebeurd er eigenlijk na de AMK-melding met het kind?' Dat is een heel goede vraag. Laten we hopen dat steeds meer mensen hiervoor een interesse gaan ontwikkelen, zodat ze wel drie keer zullen nadenken voordat ze een gezin met de beste bedoelingen in de afgrond duwen...
Sven Snijer
Vorig jaar is een stichting opgezet door moeders tegen kindermishandeling. Doel: Eerder melden van kindermisbruik/mishandeling. Ook zij zijn blijkbaar totaal onwetend van de vreselijke gevolgen die een melding kan hebben.
BeantwoordenVerwijderenOp de eerste dag van de website van de stichting heb ik in een reactie hierover bericht tussen enkele enthousiaste felicitaties.
Zonet zag ik dat er ook een melding met filmpje op staat nu van jeugdzorg-darkhorse!
http://www.stichtingmtk.nl/
118.000 kinderen. Waarom heb ik het idee dat 90 % van dat aantal totale onzin is? Blijkbaar valt een corrigerende tik onder zware mishandeling. Kansloos geitenwollensokken gebeuren.
BeantwoordenVerwijderenOp artsennet kwam ik ook al een bericht tegen waarbij gesteld werd dat de terugkoppeling naar artsen beter zou moeten...(link: http://knmg.artsennet.nl/Nieuws/Nieuwsarchief/Nieuwsbericht-1/Terugkoppeling-na-melding-kindermishandeling-moet-beter.htm?cmpid=NLC|E-zine-name|04-mei-2012|Terugkoppeling%20na%20melding%20bij%20AMK%20moet%20beter )
BeantwoordenVerwijderenIk vrees dat die niet beter zal worden: het gaat 'm immers voor het AMK / BJZ enz alleen maar om meldingen te verkrijgen, of die melding juist is doet er niet toe: die gaan toch een eigen leven leiden en het kind in kwestie kan er jaren onder lijden... Een voorbeeld; uw kinderen zijn aan het bekvechten en er wordt bijvoorbeeld aan de haren getrokken of onderling wat tikken uitgedeeld.... uw buren bellen... binnen 1 uur kan uw gezin verdwenen zijn... de buren hoeven alleen maar te melden: 'er is ernstig huiselijk geweld en ik vrees voor het leven van de kinderen' vooral anoniem doen... Ook kan het, in werkelijkheid zo zijn dat die bekvecht-partijtjes zelden voorkomen en het een keertje misschien wat kwa geluidsniveau uit de hand loopt... als uw buren weer zo vriendelijk zijn geweest te bellen naar het AMK, kan u nog járen later in de stukken lezen: 'kinderen zijn slachtoffer van huiselijk geweld' en vooral: 'diverse meldingen zijn gedaan'.., terwijl het in werkelijkheid gewone kinderen zijn met wat temperament. (Als het AMK bestond in de tijd dat ik jong was, en onze buren het AMK hadden kunnen bellen zou ik wel 30x uit huis geplaatst kunnen zijn als ik zo terugdenk, toch ben ik blij om mijn ouders zo lang gehad te hebben en het feit dat ik nog altijd goed contact heb met mijn familie!)
Die terugkoppeling zit BJZ niet op te wachten: als ze namelijk zouden terugkoppelen in de zin van : 'uw melding hebben we beschouwd als bewezen huiselijk geweld en wij hebben de kinderen direct UHP en opgesloten in instellingen / pleeggezinnen' dan kijkt men wel uit, terwijl de melder alleen een kleinigheid of vermoeden aangaf....
Treurig is het dat nu de jeugdzorg naar gemeenten gaat, dat de BJZ-medewerkers ander emplooi moeten hebben: het schijnt NU AL bekokstooft te zijn dat de ene helft naar CJG gaat om kinderen versneld UHP (zoals de Tweede Kamer dat wil, op initiatie-voorstel van N. Kooiman / SP) en de andere helft gaat naar het AMK om daar voorlichting aan scholen en aan medici / zorgverleners te gaan geven om 'signalen kindermishandeling' te herkennen en om meldingen te gaan doen... IEDERE melding levert GELD op voor het AMK (zij worden betaald navenant de hoeveelheid 'verwerkte meldingen'!
De geschiedenis herhaalt zich: herinner u de íncest-herkenning' van 1986-1988 en de daaruit voortvloeiende 'Bolderkar' en 'Lancee'- affaires!
Dus mensen: kijk uit met het 'melden' en ga vooral, als het ff kan, in een vrijstaand huis wonen!
(Dan wel naast dove buren!)
Nico Mul