Pagina's

zaterdag 5 juli 2014

Jeugdzorg en politie hebben het zoveel erger gemaakt....

Onze nachtmerrie

Op 18 januari 2012 begon onze nachtmerrie. Na een rustig avondje te hebben gehad,  werd ik wakker door het geschreeuw van mijn vriend. 

Onze zoon van vier maanden lag blauw in bed. Op dat moment ga je op de automatische piloot: mijn vriend belde de ambulance en ik bracht onze dochter van bijna twee naar de buren, terwijl ik ook bij hen om hulp smeekte. Mijn vriend reanimeerde onze zoon met de begeleiding van de ambulance aan de telefoon.

Binnen no time stond het huis vol met medisch personeel die onder andere met de traumahelikopter waren aangekomen. Wij moesten de woning verlaten en ongeveer 20 minuten wachten. Toen kwam een ambulancebroeder ons vertellen dat ze hun best hadden gedaan, maar ons prinsje niet meer leefde. Hij zou overleden zijn aan wiegendood. Wij mochten niet naar onze zoon toe, er was nog een onderzoek bezig. Het moment dat ik merkte dat er iets niet klopte was toen er twee agenten het huis van de buurvrouw binnenstapten en mij geen moment uit het oog verloren. Ik wilde douchen want van angst en verdriet had ik in mijn broek geplast.

Als verdachte behandeld

Er werd hard op de badkamerdeur gebonkt en van schrik deed ik open. "Wat doe je, waar is je kleding,  jij mag niet douchen !!!" Ze pakten mijn vuile kleding en stopte het in een papieren zak. Langzaam begon het door te dringen dat ik als verdachte behandeld werd. Ondertussen waren mijn moeder en andere familieleden aangekomen. Toen ik de voordeur van de buurvrouw opendeed zag ik 20-25 agenten op de galerij voor mijn woning staan, die inmiddels was afgezet met rood wit lint. Mijn nicht kwam aanrennen en gaf mij een knuffel. We werden uit elkaar gehaald door een agent, want wij mochten geen contact hebben in verband met DNA bewijs. Enige uren later kwamen er twee agenten ons mededelen dat mijn vriend en ik werden meegenomen. Wij werden verdacht van de dood op ons zoontje door schuld. Op dat moment zakt de vloer weg onder je voeten.

De kracht om te verzetten was er niet. Ik was emotioneel helemaal op. Alles ging aan mij voorbij. Ik was er, maar toch ook niet. Het was een nachtmerrie. Wij liepen met de agenten mee en ik vroeg wat er met mijn dochter ging gebeuren. Zij mocht met mijn moeder mee naar huis. Toen ik in het politiebusje zat ging mijn telefoon over. Het was de buurvrouw. 'Een meneer' wilde mijn dochter meenemen. Ik hoorde mijn moeder huilen en schreeuwen op de achtergrond, toen werd de verbinding verbroken. Op het bureau werd ik in een celletje gegooid.

Gouden tanden


Om de paar uur werd ik naar een kamertje gebracht voor verhoor. Op de vraag waar mijn dochter was, gaf niemand een antwoord.

Diezelfde dag ben ik in verzekering gesteld. Ik kon alleen maar huilen, ik wilde bij mijn kinderen zijn. Ik voelde mij zo alleen. In het verhoor werden rare dingen gezegd, zoals dat ik behoorlijk Nederlands zou kunnen spreken (ik ben donker van huidskleur) en of ik geen gouden tanden had?  Op dat moment ben je zo verdoofd door emoties dat je als een schaap alles volgt, doet en zegt wat er van je gevraagd word.

Onze zoon overleden en mijn dochter naar een pleeggezin

Vierentwintig uur nadat mijn zoon was overleden, kreeg ik te horen dat ik naar huis mocht. Ik werd naar een kamertje gebracht en daar was mijn vriend ook. Hij zat zonder dat ik het wist twee cellen verder en heeft mij de hele nacht horen huilen. Een mevrouw vertelde dat alle onderzoeken gedaan waren en dat de doodsoorzaak op wiegendood is vastgesteld. Wij werden naar mijn moeder gebracht. Na vierentwintig uur eenzaamheid en verscheurende verdriet, kon ik bij mijn familie zijn. Mijn moeder vertelde dat toen wij weg waren, jeugdzorg mijn dochter had meegenomen.

We hebben toen gebeld naar de politie en jeugdzorg. Jeugdzorg vertelde dat mij dat mijn dochter door een pleegmoeder was opgevangen. Zij hadden dus tegen mijn moeder gezegd dat mijn moeder niet gescreend kon worden, omdat het na vijf  uur was op een vrijdag en dat daarom mijn dochter niet met haar mee mocht naar huis. Jeugdzorg vertelde mij ook dat het weekend was en dat maandag pas alles geregeld kon worden.

Het weekend was verschrikkelijk. Mijn zoon overleden en mijn dochter bij vreemde mensen....Ik had verwacht dat ze maandagochtend op de stoep zou staan. In plaats daarvan kwamen er twee jeugdzorgmedewerkers. Zij vertelde mij dat ze mijn dochter nog even bij ons weg zouden houden zodat wij alle tijd hadden om de begrafenis te regelen. Gelukkig had ik inmiddels mijn advocaat gesproken. Op zijn advies vroeg ik of Bureau Jeugdzorg een bevel van de kinderrechter had.

Vrijwillig?

Ze begonnen te hakelen en stotteren .... en toen kregen wij als antwoord:
'maar het is vrijwillig dat zij in een pleeggezin zit'. Op de vraag wie daarvoor toestemming had gegeven zeiden ze dat mijn vriend dat op het politiebureau had gedaan. Dit was niet waar. Op papier is mijn vriend trouwens nergens aangegeven als vader. Ik heb de volledige voogdij. Hij zou dus niet eens toestemming kunnen geven hiervoor. Wij gingen daar dan ook tegenin, maar ja het viel niet meer terug te draaien. Zij bleven aandringen dat wij rust nodig hadden en dat het beter was zo en tijdelijk. Ik eiste dat mijn dochter dezelfde dag naar huis zou komen. Ze 'zouden kijken wat ze konden regelen'.

Jeugdzorg blijft stalken

'S avonds om zes uur werd mijn dochter naar huis gebracht. Ze had een blauwe plek op haar gezicht en had te grote vochtige kleding aan. De dagen erna bleef jeugdzorg mij telefonisch stalken. Ze wilden een afspraak maken. Ik heb toen gezegd dat ik het druk had met de begrafenis en dat zij mij maar moeten mailen. Zij hebben mij elke dag gebeld en zijn me elke dag lastig blijven vallen.

Begrafenis, politie en gesprek met de Raad

Op de dag van de begrafenis belde de kinderbescherming dat er een melding gedaan was bij het AMK door jeugdzorg. Op vrijdag hebben wij mijn zoon begraven en op maandag moesten wij op gesprek bij de Raad voor de Kinderbescherming. Ik kreeg voor het eerst rapporten te zien van jeugdzorg vol met leugens. Onze woning was bezaaid met huisvuil, de kinderkamer was 31 graden. Mijn zoon zag er wel heel erg klein uit voor zijn leeftijd, mijn zoon en dochter hadden ernstige verwondingen op hun rug en de politie trof mijn zoon op zijn buik dood in zijn bedje. Dit is later aangepast naar: zakken met huisvuil bleken gevuld te zijn met persoonlijke eigendommen door verhuizing.

Mijn zoon was niet klein voor zijn leeftijd. Eenendertig graden was de gevoelstemperatuur van de agenten die met een temperatuur van  -2 mijn woning in kwamen rennen, vuile vloeren door iedereen die met sneeuwschoenen waren binnengekomen. Mijn vriend was onze zoon aan het reanimeren met telefoonbegeleiding toen politie binnenkwam. 

De ernstige verwondingen bleek eczeem te zijn, iets wat bij ons in de familie zit. Na een aantal gesprekken met de Raad kwamen zij tot de conclusie dat er niks mis was in ons gezin en hiermee werd het afgesloten. Vier maanden later kreeg ik een oproep van de politie. Ik mocht mijn spullen ophalen, een computer een laptop, mijn dieetpillen, mijn fotoalbum en mijn zwangerschapsboeken hadden zij in beslag genomen.

Geen excuses

Ook hadden zij informatie over de doodsoorzaak: het was epilepsie. Tijdens de aanval werd er geen sein meer naar de hersenen gegeven om adem te halen en is hij overleden. 

Het is nu bijna twee jaar geleden, maar wij hebben nog steeds de angst voor jeugdzorg die zich als duivels over mijn dochter ontfermden en haar ontvoerd hadden. Nooit meer zal ik vergeten hoe wij behandeld zijn als vuile criminelen. De politie en jeugdzorg hebben nooit hun excuses aangeboden.

Nog steeds heb ik nachtmerries over mijn zoon, die onterecht in een kruis is opengesneden van buik tot borst. Zijn schedel was open gemaakt en weer scheef dichtgenaaid. In allebei de benen een lange snee. Blijkbaar was het mijn lot, mijn zoontje hoorde niet op aarde. Maar jeugdzorg en de politie hebben het zoveel erger gemaakt.... 

S. JL

24 opmerkingen:

  1. Weer zo'n nachtmerrie verhaal. Ik weet nog een ander gezin die dit heeft mee gemaakt.
    Het gaat zo makkelijk vreselijk mis met jeugdzorg en kinderbescherming, en het komt NOOIT meer goed.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Afschuwelijk. Wat een monster leeft er in ons midden.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. In de 'onderbuik' van hulpverleners leven een hoop duistere zaken. Projecties van eigen aangedaan leed, eigenbelang, machtswensen - de valkuil van hulpverleners die er niet voor niets voor kiezen om met machtelozer mensen te werken, die kunnen ze wel hebben - tunnelvisie aangedreven door meldcodes en workshopjes kindermishandeling, karaktermismatch en onbegrip, eigen egocentrisme en onbenul, maar kan ook zeker eigen racisme zijn. Hollanders ontkennen dat ze racistisch zijn, behalve in hun onderbuik.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. De rapporten van jeugdzorg vol met leugens zijn een poging tot kinderroof en daar zou je eigenlijke alsnog aangifte van moeten doen, nu komen ze overal mee weg en gaan elders door met hun snode plannen om inkomsten voor hun 'kinderen uit huis plaats bedrijf' te genereren. Toen je vriend je kindje aan het reanimeren was kwam de politie binnen, is de reanimatie toen gestaakt? Dat zou nl. zeer ernstig zijn. En bij jeugdzorg zou ik een eis tot schadevergoeding en smartengeld neerleggen. Niemand mag ongestraft wegkomen met dit soort praktijken. O, en tijd heelt niet alle wonden, jullie gaan dit nooit vergeten, sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Schadevergoeding en smartengeld. Leuk idee.
      Je hebt echter een rechter nodig, die dat toewijst.
      En dat valt niet mee, aangezien het merendeel zo corrupt is als ......
      Heb de nodige ervaring met dit soort smeerlappen.

      Verwijderen
  5. Verschrikkelijk gewoon. Dit mag toch niet gebeuren! Ik leef heel erg met je mee! Ik hoop dat je het een plek kan geven. Ik zal hier zeker een zaak van maken als ik jou was en schadevergoeding eisen! Klachten indienen e.d. Heel veel kracht gewenst. Een warme groet, Ria

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Afschuwelijk om dit verhaal te lezen, het gaat me door merg en been. Ik hoop dat jullie de kracht kunnen vinden om dit alles een plaats te geven. Geniet van jullie prachtige dochter.. ik weet zeker dat jullie zoontje meekijkt <3

    BeantwoordenVerwijderen
  7. vreselijk, hoe kom je hier ooit overheen!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Afschuwelijk, wat jullie hebben meegemaakt. Ja, het is helemaal mis met jeugdzorg en de RvdK, dat mag duidelijk zijn als je zo'n verhalen leest

    BeantwoordenVerwijderen
  9. hier zijn geen woorden voor ... jeugdzorg noemen ze dit volgens mij eerder iets anders ik mag het woord niet noemen ........een ding wens jullie veel sterkte toe god bless

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Jullie moeten echt je klachten en krachten delen...en dit samen aan gaan pakken. Gooi het maar open en in de bekendheid. Mensen jullie moeten wel, dit kan toch niet! Te schofterig voor woorden.

    Wat doe je die arme kindjes aan. Geef hulp vanuit huis, maar haal ze niet zomaar bij de ouders weg. Behalve als er echt sprake is van kindermishandeling of zwaar verslaafde ouders. Maar ik zie nu verhalen voorbij komen, waarvan ik denk: dat kan toch anders aangepakt worden?

    Kom op ouders, werk samen en zoek de media op. Dit moet stoppen!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. De media zijn volledig op de hoogte, maar zijn bang.
      Ook advocaten en andere mensen die eventueel hulp kunnen bieden, zijn bang.
      Bang voor Politie, Justitie (de Raad is justitie) en Rechtelijke Macht.
      Deze lieden halen streken uit, daar zouden echte criminelen zich voor schamen.

      Verwijderen
    2. Jij snapt het werkelijk.... Wij, ouders, zullen dit met aantallen en/of grof geweld moeten bestrijden. Netjes volgens de regels, die geschreven zijn voor/door ditzelfde zieke systeem, is kansloos!

      Verwijderen
    3. Maar dat mag ik dan waarschijnlijk weer niet zeggen. Hier wel, Sven? Dat is, volgens dezelfde misdadige regels, oproepen tot geweld. En zo draait het wieltje rond :'(

      Verwijderen
    4. Het internet puilt uit van de schrijnende 'verhalen'. De kinderombudsman en media worden ermee overspoeld door ouders. Zinloos. Er gebeurt niets mee. The system isn't broke, it was meant this way. Dàt is wat er mis is. En wat er nog misser is, is dat wij (ouders) ons oerinstinct onze kinderen met hand en tand te beschermen, verloochenen voor zgn. wetten. Die wetten zijn er niets om ons te beschermen! Die wetten zijn er om ons onder controle te houden! #EnHierZoomenZelfsMensenAlsJullieUit #OogkleppenOp #WillenWeNietAan Het spijt me, maar als iedereen te bang blijft om de waarheid te aanvaarden, dan gaat dit nooit veranderen. Then you all remain a part of the system....

      Verwijderen
  11. Helaas typerende zaak voor de zogenaamde rechtstaat Nederland, die stelselmatig verdragsrechten (mensenrechten!) van kinderen en ouders schendt.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. OMG. Te erg voor woorden. Met spoed alle verhalen verzamelen!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  13. De politie is je beste vriend ??
    Met zulke vrienden heb je geen vijanden meer nodig.

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Dit is wat er gebeurd als mensen en kinderen ondergeschikt worden gemaakt aan protocollen: de menselijkheid is verdwenen en de "deskundigen", zonder hart, zonder compassie, zonder mededogen, oefenen hun beroep uit, waar steevast gewone kinderen en gewone mensen het slachtoffer van worden. Maar de staat zal hier niets aan veranderen, want die regeert op basis van wetten, regels, instellingen en afgeschoven verantwoordelijkheden. Ooit geldende christelijke uitgangspunten als "heb je naaste lief", is verlaten en vervangen door wetten, regels, en een harteloze Befehl ist Befehl mentaliteit. En zoals veel politie in 1943 zonder protest de Joden uit hun huizen haalden, zo halen nu politiemannen de Kinderen bij hun moeders weg. Befehl ist Befehl. En wij gewone mensen staan machteloos tegenover de instellingen en de regels.

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Jurriaan Hartog8 juli 2014 om 00:20

    Ongelofelijk! Mijn medeleven!
    Wat me zo schokte was dat u schreef:
    ...die onterecht in een kruis is opengesneden van buik tot borst. Zijn schedel was open gemaakt en weer scheef dichtgenaaid. In allebei de benen een lange snee....
    Ik durf het bijna niet te denken, maar ik kan er niet omheen: Er is echt geen reden zo'n autopsie te doen. Dit is organenroof! Beenmerg uit de benen, stamcellen. Organen uit de romp. Wat ze in het hoofd moesten weet ik niet, maar ik gok de hypofyse. Deze zaak stinkt wel zo ongelofelijk. U bent niet gevraagd om toestemming betr. orgaandonatie. Zoontje had natuurlijk ook geen codocil.
    De zogenaamd voor ieders bestwil in het leven geroepen mechanisaties, op zovele griezelige technische vlakken, met mensen gereduceerd tot robots in hun gecompartimentaliseerde rol, laten juist ruimte aan duistere mogelijkheden. De bruutheid waarmee de protocollen in uw verhaal zijn uitgevoerd doet vermoeden dat mogelijkheid naar waarschijnlijkheid is verschoven.
    Ik wil uw droefheid niet vergroten. Naar mijn mening doe ik dat ook niet. Het is belangrijk een weerwoord te formuleren op al die automatismen die in ons leven sluipen. Ze dwingen ons na te denken over wat nu eigenlijk belangrijk is.
    Waardigheid mag nooit ondergeschikt staan aan allerlei calculerende motivaties. Dan kunnen we de tent wel sluiten. Wie wil zonen of dochters baren in zo'n wereld? What's the point?

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Hoe cru het mag klinken, je zoontje is in de hemel. De ellende is hem bespaart gebleven. Wees er voor je dochter en sterk je aan de gedachten dat hij geen pijn, geen verdriet geen angst voor zijn toekomst heeft.

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Zo herkenbaar.

    Gaya de Vos

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Verschrikkelijk! Hoop dat je het eens een plekje kan geven. Liefs Lisa

    BeantwoordenVerwijderen
  19. Zoek een goede psycholoog, zorg dat alles op papier komt en jouw trauma concreet verwoord staat. Zoek dan een goede advocaat en ga procederen tot het Europese Hof. Als je in Nederland jouw gelijk niet haalt, wees niet verbaasd. Nederland stopt graag alles in een doofpot. In het buitenland zal jij wel gehoor krijgen. (Laat jouw vriend hetzelfde doen).

    Ik hoop dat jij op grond hiervan (Verdrag tegen foltering en andere wrede, onmenselijke en onterende behandeling of bestraffing, New York, 10-12-1984) jouw gelijk zult halen. Vergeet geen schadeclaim te eisen.
    Je zult een hoop deuren openen voor anderen. Laat het overlijden van jouw zoon niet voor niets zijn geweest. Ga de strijd voor rechtvaardigheid aan.

    BeantwoordenVerwijderen