Ik ben op de conferentie van BJAA (BJZ A'dam) geweest, de
verkooppraat voor gemeenten om BJZ lokaal of bovenlokaal in te kopen en p.r.
voor ketenpartners.
In een workshop hebben jeugdzorgwerkers met 'gedragswetenschappers' uitgelegd hoe dat "oplossingsgericht werken" (generiek gezinsgericht werken) werkt bij omgangs-sabotage (dat wat jeugdzorg en politiek graag afdoet met 'vechtscheiding', maar waar de verzorgende ouder vergeet [of niets weet van] dat ook de andere ouder bij het kindbelang hoort, dus aan omgangsfrustratie doet).
De invloed van de gezinsvoogd
Beschuldigen, verwijten maken, zal psychische interne muren opbouwen
en is niet constructief. Het leert juist niet wat voor invloed signalen hebben om de
andere ouder niet te mogen zien.
Het leert niet dat een kind geneigd is om de (verzorgende) ouder in 'bescherming' te nemen, wat geen kindertaak is, doch eerder loyaliteitsconflict in het kind oproept. Uiteindelijk is onder de OTS en buiten BJAA om een mediation gestart dat tot ontspanning heeft geleid!
Overigens is het begrip 'waarheidsvinding' ouder dan dat het strafrecht bestaat. Het strafrecht dat vaak als uitvlucht wordt gebruikt om geen echte deskundigen in te zetten in de ingang tot mogelijke dwangmaatregelen. Toch weet een specialist beter met kinderen om te gaan (minder te belasten in onderzoek) dan jeugdzorgwerkers.
En een diagnose is beveiligend voor kinderen waar niets mee aan de hand is,
ondanks beweringen van de jeugdzorgwerker. Ik ken belezen adoptieouders,
pedagogen, op dit psychologisch vlak ontwikkelde ouders, die een OTS en erger
aan de broek krijgen door de gekste beweringen die de jeugdzorg naar de rechter
uit om maar een dwangmandaat te krijgen.
De aandachtspunten hoe dwang contraproductief werkt, wordt door jeugdzorg niet gecombineerd met wat een kind meemaakt onder dwang en vreemd ondeskundige bejegening, evt. via de ouders.
Een kind dat tijdens het opgroeien ontdekt dat het op valse gronden een of beide ouders niet of nauwelijks mocht zien van de gezinsvoogdij, draagt net zo goed als een geadopteerde levenslang een extra 'rugzakje' mee, dat prestaties afremt. Goed onderzoek naar de mate van gehechtheid door een specialist (is geen jeugdzorgwerk!!!) is even belangrijk als de signalen die het kind op termijn opdoet tijdens z'n identiteitsfase.
Daarom hoort het tot het belang van het kind om de ouders door deskundigen te enthousiasmeren met moderne inzichten. Een opvoedcursus (minimaal een Gordontraining) is leuk en interessant. Adoptieouders zijn voor adopteren verplicht een cursus te volgen, dus waarom multi-probleemgezinnen niet, als dat veel kan oplossen en goedkoper is?
Niet alle gezinnen zijn 'multiprobleem' binnen jeugdzorghanden, integendeel. Vergelijk dit maar met de p.r. vanuit JN en BJZ.
Waarop zijn de door BJZ aangedragen onderzoeken gebaseerd: op de gegevens die jeugdzorg sturend aandroeg, met als axioma dat de gronden voor de maatregel (OTS/UHP) juist waren, zonder diagnostiek, zonder waarheidsvinding of correctie van onjuistheden in dossiers.
Onafhankelijk van BJZ onderzoeken op diagnostisch niveau zou reëler zijn. Echt wetenschappelijk is beginnen met een nulmeting voordat er een maatregel is.
OTS en UHP geen therapie
Spoeduithuisplaatsing
In een workshop hebben jeugdzorgwerkers met 'gedragswetenschappers' uitgelegd hoe dat "oplossingsgericht werken" (generiek gezinsgericht werken) werkt bij omgangs-sabotage (dat wat jeugdzorg en politiek graag afdoet met 'vechtscheiding', maar waar de verzorgende ouder vergeet [of niets weet van] dat ook de andere ouder bij het kindbelang hoort, dus aan omgangsfrustratie doet).
De invloed van de gezinsvoogd
Waar een echte deskundige direct aan het begin zou
uitleggen wat dit afzetten naar de andere ouder (met ongenoegens naar de
ex-partner) doet in de psyche van een (ontvankelijk) kind, dat echt niet zo dom
is als zo'n ouder denkt of zich voorstelt, zowel verbaal, organisatorisch als
non-verbaal en dus de ouders deskundig het essentiële leert en zo nodig
enthousiasmerend een andere attitude aanbeveelt, gaat de jeugdzorg er
maanden over doen. Eerst door onder invloed van de gezinsvoogd het kind een
tekening te laten maken (drie 'huizen') die uiteindelijk de ouders wordt
voorgehouden, om zonder goede deskundige voorbereiding de ouders te laten inzien
wat ze hun kind door al die signalen van ongenoegens en omgangssabotage
aandoen.
Omdat ik op dat moment een dergelijke zaak in Amsterdam in behandeling had, weet ik dat deze BJAA i.p.v. het leren bewust te worden hoe een kind signalen oppikt en een internaliserend zelf- en wereldbeeld opbouwt, heeft gestookt d.m.v. wat de andere ouder wel zou hebben gezegd aan beschuldigingen.
Omdat ik op dat moment een dergelijke zaak in Amsterdam in behandeling had, weet ik dat deze BJAA i.p.v. het leren bewust te worden hoe een kind signalen oppikt en een internaliserend zelf- en wereldbeeld opbouwt, heeft gestookt d.m.v. wat de andere ouder wel zou hebben gezegd aan beschuldigingen.
Buiten
BJAA
Het leert niet dat een kind geneigd is om de (verzorgende) ouder in 'bescherming' te nemen, wat geen kindertaak is, doch eerder loyaliteitsconflict in het kind oproept. Uiteindelijk is onder de OTS en buiten BJAA om een mediation gestart dat tot ontspanning heeft geleid!
Het
niveau van denken
In die workshops heb ik wat vragen gesteld, waardoor ik schrok van het niveau van denken van zelfs de gedragsdeskundige van BJAA. Men vond het beter om niet in het eerste gesprek al de ouder te 'confronteren' met wat ze doen (die ene ouder dus). Vaak wordt die andere ouder verweten strijd te voeren, waar deze ouder (80% vaders) juist opkomt voor het belang van het kind beide ouders -onbelast- te kennen; en vanuit de adoptiewereld weet ik dat een hart van een kind groot genoeg is om 4 ouders met respect in te passen.
In die workshops heb ik wat vragen gesteld, waardoor ik schrok van het niveau van denken van zelfs de gedragsdeskundige van BJAA. Men vond het beter om niet in het eerste gesprek al de ouder te 'confronteren' met wat ze doen (die ene ouder dus). Vaak wordt die andere ouder verweten strijd te voeren, waar deze ouder (80% vaders) juist opkomt voor het belang van het kind beide ouders -onbelast- te kennen; en vanuit de adoptiewereld weet ik dat een hart van een kind groot genoeg is om 4 ouders met respect in te passen.
Men vond het beter om na die maanden en het tonen van die
'tekening' pas een keuze te maken naar aanleiding van de houding van de ouders
dan. Sprokkereef wil terug naar voor 1998, waar het gezag aan één ouder wordt
gegeven, zijn ondeskundigheid tonend, omdat dit een verkeerd signaal naar het
kind zou zijn: de andere ouder wordt weggezet als 'niet goed' in de ogen van
het kind.
Hoe dom kun je zijn
Verlatenheid, oudervervreemdingssyndroom, minderwaardigheidsgevoel, enz.! Jeugdzorg denkt niet vanuit het kind-waarnemings-niveau.
Men vond het beter de ouder niet te steunen d.m.v. een pedagogische cursus of video-interactie-begeleiding met deskundigen van bv. Basic Trust, hoger opgeleid dan jeugdzorgwerkers en dus neutraler dan dit in eigen beheer te houden van jeugdzorg.
Een onzekere moeder is denk ik beter geholpen met pedagogische feiten naar moderne en interessante inzichten dan het in het ongewisse laten, want hier acht ik het afdoen van dat die ouder op eigen kracht moet handelen, waar die sabotage voortduurt niet de juiste deskundige keuze. Jeugdzorgwerkers beweerden dat ze hulp gaven aan het kind en niet aan de ouders. Hoe dom moet je zijn om dat te zeggen!
Verlatenheid, oudervervreemdingssyndroom, minderwaardigheidsgevoel, enz.! Jeugdzorg denkt niet vanuit het kind-waarnemings-niveau.
Men vond het beter de ouder niet te steunen d.m.v. een pedagogische cursus of video-interactie-begeleiding met deskundigen van bv. Basic Trust, hoger opgeleid dan jeugdzorgwerkers en dus neutraler dan dit in eigen beheer te houden van jeugdzorg.
Een onzekere moeder is denk ik beter geholpen met pedagogische feiten naar moderne en interessante inzichten dan het in het ongewisse laten, want hier acht ik het afdoen van dat die ouder op eigen kracht moet handelen, waar die sabotage voortduurt niet de juiste deskundige keuze. Jeugdzorgwerkers beweerden dat ze hulp gaven aan het kind en niet aan de ouders. Hoe dom moet je zijn om dat te zeggen!
Geen
valse beweringen verwijderen
Ik zie dat deze jeugdzorgwerkers en zelfs gedragsdeskundige geen valse beweringen uit het dossier willen halen ondanks de Wbp en verzoek om dat recht te zetten. Uitgesproken beweringen heten feiten te zijn in jeugdzorgland. De inhoud hoeft geen feit te zijn, maar dit als uitgesproken feit te noemen is of suggestief sturend, of irrealistisch dom tegenover enige pedagogische en ontwikkelingspsychologische kennis, die men hoopt in jeugdzorg aan te treffen.
Probleem is dat een jeugdzorgwerker kennelijk in éénrichtingsverkeer kan denken: van opsporen naar veiligstellen, zonder diagnostische kennis.
Maar ook de kinderen die binnenkomen in jeugdzorgonderzoeken en waar niets mee aan de hand is in feite, worden zo door de beschadigende of althans belastende houding van jeugdzorg getroffen. Ook dat mag als ramp benoemd worden.
Ik zie dat deze jeugdzorgwerkers en zelfs gedragsdeskundige geen valse beweringen uit het dossier willen halen ondanks de Wbp en verzoek om dat recht te zetten. Uitgesproken beweringen heten feiten te zijn in jeugdzorgland. De inhoud hoeft geen feit te zijn, maar dit als uitgesproken feit te noemen is of suggestief sturend, of irrealistisch dom tegenover enige pedagogische en ontwikkelingspsychologische kennis, die men hoopt in jeugdzorg aan te treffen.
Probleem is dat een jeugdzorgwerker kennelijk in éénrichtingsverkeer kan denken: van opsporen naar veiligstellen, zonder diagnostische kennis.
Maar ook de kinderen die binnenkomen in jeugdzorgonderzoeken en waar niets mee aan de hand is in feite, worden zo door de beschadigende of althans belastende houding van jeugdzorg getroffen. Ook dat mag als ramp benoemd worden.
Waarheidsvinding
Daarom is diagnostische waarheidsvinding (onder de WGBO) veel
minder belastend in onderzoeken waar aan dwang wordt gedacht door de
gezinsregie/gezinsvoogdij dan het in eigen beheer houden van het niveau
jeugdzorgwerk (wijkregie>>>gezinsvoogdij in één beroepsgroep). Dwang
belast wel. Dreigen daartoe eveneens.
Overigens is het begrip 'waarheidsvinding' ouder dan dat het strafrecht bestaat. Het strafrecht dat vaak als uitvlucht wordt gebruikt om geen echte deskundigen in te zetten in de ingang tot mogelijke dwangmaatregelen. Toch weet een specialist beter met kinderen om te gaan (minder te belasten in onderzoek) dan jeugdzorgwerkers.
De
gekste beweringen
En een diagnose is beveiligend voor kinderen waar niets mee aan de hand is,
ondanks beweringen van de jeugdzorgwerker. Ik ken belezen adoptieouders,
pedagogen, op dit psychologisch vlak ontwikkelde ouders, die een OTS en erger
aan de broek krijgen door de gekste beweringen die de jeugdzorg naar de rechter
uit om maar een dwangmandaat te krijgen. De aandachtspunten hoe dwang contraproductief werkt, wordt door jeugdzorg niet gecombineerd met wat een kind meemaakt onder dwang en vreemd ondeskundige bejegening, evt. via de ouders.
Valse
gronden
Een kind dat tijdens het opgroeien ontdekt dat het op valse gronden een of beide ouders niet of nauwelijks mocht zien van de gezinsvoogdij, draagt net zo goed als een geadopteerde levenslang een extra 'rugzakje' mee, dat prestaties afremt. Goed onderzoek naar de mate van gehechtheid door een specialist (is geen jeugdzorgwerk!!!) is even belangrijk als de signalen die het kind op termijn opdoet tijdens z'n identiteitsfase.
Daarom hoort het tot het belang van het kind om de ouders door deskundigen te enthousiasmeren met moderne inzichten. Een opvoedcursus (minimaal een Gordontraining) is leuk en interessant. Adoptieouders zijn voor adopteren verplicht een cursus te volgen, dus waarom multi-probleemgezinnen niet, als dat veel kan oplossen en goedkoper is?
De
PR van Jeugdzorg
Niet alle gezinnen zijn 'multiprobleem' binnen jeugdzorghanden, integendeel. Vergelijk dit maar met de p.r. vanuit JN en BJZ.
Waarop zijn de door BJZ aangedragen onderzoeken gebaseerd: op de gegevens die jeugdzorg sturend aandroeg, met als axioma dat de gronden voor de maatregel (OTS/UHP) juist waren, zonder diagnostiek, zonder waarheidsvinding of correctie van onjuistheden in dossiers.
Onafhankelijk van BJZ onderzoeken op diagnostisch niveau zou reëler zijn. Echt wetenschappelijk is beginnen met een nulmeting voordat er een maatregel is.
OTS en UHP geen therapie
Diagnose vanuit de thuissituatie vertekent minder dan via
pleegsetting nadien. (Diagnose is meer dan indicatie door jeugdzorgniveau).
Is het u ook opgevallen dat OTS en UHP geen therapieën zijn? En dat zowel diagnostiek op open onderzoeksvragen als therapie/behandeling daarop vaak jaar op jaar ontbreken terwijl een diagnose toch in 3 maanden voor elkaar kan zijn en niet langer hoeft te duren dan een half jaar, zodat de eerste termijnen OTS en UHP naar omlaag kunnen van een jaar naar een kwartaal en diagnose daarna moet leiden tot evt. 'verlenging'. Gebrek daaraan is inspanningsverzuim door jeugdzorg en nadelig voor het kind.
Er wordt geschemerd met 'veiligheid', waar dit door een kind veelal geheel anders wordt ervaren en belastend werkt.
Is het u ook opgevallen dat OTS en UHP geen therapieën zijn? En dat zowel diagnostiek op open onderzoeksvragen als therapie/behandeling daarop vaak jaar op jaar ontbreken terwijl een diagnose toch in 3 maanden voor elkaar kan zijn en niet langer hoeft te duren dan een half jaar, zodat de eerste termijnen OTS en UHP naar omlaag kunnen van een jaar naar een kwartaal en diagnose daarna moet leiden tot evt. 'verlenging'. Gebrek daaraan is inspanningsverzuim door jeugdzorg en nadelig voor het kind.
Er wordt geschemerd met 'veiligheid', waar dit door een kind veelal geheel anders wordt ervaren en belastend werkt.
Spoeduithuisplaatsing
Rv 800 lid 3 wordt te vaak genegeerd bij spoed-uithuisplaatsingsaanvragen.
Als een kind elders is dan de bedreiger uit BW1:254 lid 1, dan is de noodzaak
er niet. Waar het kind belast kan worden door een maatregel is het logischer om
de bedreiger weg te plaatsen en met spoed een diagnostisch niet-belastend
onderzoek te doen, dus door een echte deskundige, een specialist.
Jeugdzorg is geen specialist (niet medisch-academisch gevormd).
De ingang tot dwang dient bewaakt te worden door diagnostiek.
Jeugdzorg is geen specialist (niet medisch-academisch gevormd).
De ingang tot dwang dient bewaakt te worden door diagnostiek.
Oplossing
voor gemeenten
De oplossing voor gemeenten is de Opvoedpoli met keuzemogelijkheden tussen
diverse disciplines waaronder diagnosten en therapeuten als zorg in te kopen
voor jeugdhulp, i.p.v. jeugdzorgniveau. Dàt is het weghalen van dwang en
dreiging (manipulatieve drang). Ik ben niet de enige deskundige die diagnostiek
als (wetenschappelijk verantwoorde) eis stelt voor geleur met een kind onder
dwangmaatregelen. Aan pleegzorg kleven behoorlijk wat nadelen, die door
jeugdzorg niet afgewogen worden tegenover de vermeende 'bedreiging' (BW1:254
lid 1). Samenvatting: http://silkslides.com/S9dEk
.
De zieke cultuur van Jeugdzorg
De zieke cultuur van Jeugdzorg
Ik vraag me af of de cultuur van jeugdzorg tussen de oren van deze
beroepsgroep weggenomen kan worden. Kunnen ze zien dat een gedragsafwijking ook
door een infectie kan zijn veroorzaakt, zodat er niet eerst een half jaar
EigenKracht aan te pas komt? Worden de kinderbeschermende ogen, die te vaak
miskijken, weggenomen door de a.s. wet? Immers dit niveau van werkers wil graag
het geleerde binnen jeugdzorg in praktijk brengen; dit zien we wanneer er net
een cursus is gegeven: opeens (te) veel meer meldingen en dus vaak valse (in
een verhouding 80% vals - 20% mogelijk enigermate juist) dwangtrajecten, en die
zijn veel langer en duurder dan diagnostische zorg.
Teamlid
Jeugdzorg Dark horse
> Over Sprokkereef gesproken::
BeantwoordenVerwijderen> Sprokkereef (JN van BJZ's) heeft nu al een paar maal in het openbaar gepropageerd om tegen 'vechtscheidingen' terug te gaan naar éénoudergezag na een echtscheiding.
- Dat is gemakzucht!
- Dat is tegen het belang van het kind!
- Dat is erkennen dat je geen hulp aan ouders in huis hebt.
- Dat is erkennen dat je geen deskundigen wil inzetten om de sabotage van omgang door één ouder te wìllen voorkomen.
- Dat is de rechter misleiden in adviezen t.a.v. omgang en gezag (zgn. ‘vechtscheiding’).
- Het gebruik van “vechtscheiding” en het verzwijgen van “omgangssabotage” en zwartmaken door één ouder is valse manipulatie van de rechtsgang en het belang van het kind beide ouders te kennen.
De 'nieuwe' inzet van jeugdzorg (met oog op de zorginkoop der gemeenten en met oog op de jeugdwet) is in diverse gespreksrondes (en na maanden) tot een advies aan de rechter te komen.
- Dat is niet: direct de saboterende omgangsfrustrerende ouder uitleggen dat er mentaal een scheiding gemaakt moet worden in het belang van het ontvankelijke kind tussen de denkchaos in het hoofd door de ongenoegens naar de ex-partner, tegenover de eigen houding is signalen afgeven naar het kind over die ex.
Die ex is wel deel van het kind.
En dat kind kan vreemde kronkels moeten maken, internaliserend, om daar mee om te gaan.
- Belastende signalen, veroordelende signalen, voor het kind vreemde omgangsfrustrerende constructies en afspraken ten aanzien van omgang met die andere ouder, zijn zeer belastend voor een kind, als een vorm van kindermishandeling.
- Omdat veel ouders dat niet weten, en niet zover in het kind willen kijken of weten te kijken (met interesse in scheidingspedagogie), zou aan het begin van jeugdzorg of kinderbescherming dit geleerd moeten worden door een deskundige die jeugdzorg zou moeten leveren, ja, aan het begin en niet na maanden of helemaal niet (met dan een advies aan de rechter om maar éénoudergezag toe te wijzen). Daar ontbreekt het aan.
De smoes van Jeugdzorg is dat de gezinsvoogden het zo druk hebben.... Uiteraard komt dat door het kind in eigen beheer te willen houden, zonder deskundige te benoemen.
- Dat is een vorm van inspanningsverzuim, nadelig voor het kind met zijn kind-ouderbanden en familiebanden (want bij omgangssabotage ziet het kind vaak een helft van de familie niet meer).
- Dat een kind aandoen is ook een vorm van (institutionele) kindermishandeling.
- Het kan beter door de werkdruk weg te nemen door middel van het doorverwijzen naar een scheidingsdeskundige of scheidingspedagoog, die de ouder(s) leert die mentale scheiding van ongenoegens enerzijds en ouderlijke verantwoordelijkheid anderzijds in het denken (en 'gevoel') te maken.
- Dit mag men verwachten van een juiste jeugdzorg, maar dat gebeurt te zelden. "30% wel goed" is niet goed genoeg voor 'jeugdzorg'.
- Het smoesje 'werkdruk' zou niet meer gebruikt mogen worden.
- Het ouders direct leren die innerlijke keuze te maken in het voordeel van het kind (verantwoord ouderschap boven ongenoegens tegen ex via kind) dient de primaire inzet te zijn bij scheidingszaken. En die komen zeer veel voor.
>>>
>>>
BeantwoordenVerwijderen- Nog een smoes of afleidend woord van Jeugdzorg - dat de ouder die het kind nauwelijks of niet meer mag zien van de omgangssaboterende ouder - is dat deze ouder, als die opkomt voor het recht van het kind beide ouders goed te kennen en er onbelast contact mee te mogen hebben, als vechter en strijder te boek staat, met een veroordelend negatief stempel, ondanks dat pedagogisch gezien juist die andere ouder, die saboteert en manipuleert en beschuldigt, de strijder over het hoofd van het kind is. Deze saboterende ouder is de oorzaak van ‘vechten’ over het hoofd van het kind, de psychische ontwikkeling van het kind in gevaar brengend.
- Dit veroorzaakt nadelige psychische kronkels in het kind. Loyaliteitsconflict, minderwaardigheidsproblemen, oudervervreemdingssyndroom, met psychisch pathogene gevolgen. Nogmaals, dat zou als een vorm van kindermishandeling moeten worden gezien, als die saboterende ouder geleerd is wat die doet naar het kind.
- Dit niet leren door of liever via jeugdzorg, of direct door een door de RECHTER aangestelde scheidingsdeskundige of scheidingspedagoog, is justitiële kindermishandeling;
en daaraan zouden RECHTERS niet mogen meedoen.
- De jeugdzorger/gezinsvoogd die dit fout 'behandelt', zou gestraft moeten worden voor kindermishandeling via het strafrecht en met een psycholoog.
- Eveneens zou de ouder die deze vorm van kindermishandeling na het geleerd te hebben van een voorlichter (liefst deskundige) gestraft kunnen worden met het tijdelijk en totdat het geleerd is, met ontheffing uit het gezag. LJN AS6020 als voorbeeld.
- Omdat omgangssabotage (vaak als omgangsfrustratie benoemd door ouder) een kindermishandelende vorm vaak voorkomt, zou dit onder het strafrecht behandeld moeten worden en NIET door een kinderrechter/familierechter; niet civiel.
- Jeugdzorg heeft zich te ondeskundig en hulpvermijdend getoond, en zou niet meer bij echtscheidingszaken mogen worden ingezet. Ondanks de p.r. vanuit Jeugdzorg Nederland en BJZ’s. -(De mooipraat met "gezinsgeneriek werk" is onzin gebleken in te veel zaken, al zijn er gezinsvoogden die het wel heel goed doen; te veel gezinsvoogden doen het niet goed en beschadigen het kind zodoende).
Leuke links naar dat verhelderende schema met 2 x RAMP erin.
BeantwoordenVerwijderenOnderzoek door deskundigen is dus ook nodig als dwang in zicht zou komen.
Jeugdzorg is niet integraal deskundig, maar oppervlakkig, speculerend, soms zelfs insinuerend.
Op http://www.peterprinsen.nl/WAARHEIDSVINDING.htm - over waarheidsvinding met link naar beweringen van ex-rechter Quik.
BeantwoordenVerwijderenEen "RAMP" ( uit dat schema onder die link
BeantwoordenVerwijderenhttps://www.dropbox.com/s/ayu9hvs8rra6jvk/2013.Jeugdzorg-keuze%20RAMP.pdf )
is bij UHP zònder diagnostisch rapport en zònder echte reden.... als 'vivisectie' aan het kind plegen, te experimenteel, waar de kind-ouderband en de familie centraler dient te staan, met zo nodig echte deskundige hulp aan huis!
Kindermishandeling door jeugdzorgmeningen!
Echte deskundigheid met beëdiging is wenselijk. Dus stel diagnostici aan die de ingang tot dwang bewaken en zo nodig de juiste hulp inzetten aan kind en gezin.
Rechters kunnen daar wat aan doen, door geen jeugdzorg en kinderbescherming in te roepen, maar een echte deskundige te benoemen.
Jeugdzorgwerkers kunnen er wat aan doen door door te verwijzen naar een deskundige, een specialist (waarmee de werkdruk vermindert!).
Beleidsmakers kunnen er wat aan doen.
Gemeenten kunnen er straks wat aan doen.
Ouders kunnen nu nog er wat aan doen door de gemeenten er op aan te spreken welk niveau aan zorg (beëdigd of onbeëdigd; BIG of lage opleiding) de gemeente als zorginkoop gaat inkopen. Dat kan NU.
Over Sprokkereef staat recenter meer op deze blog.
BeantwoordenVerwijderenOver zijn beleids-insteek rond ˊzorgˊ aan omgangsgefrustreerde kinderen na zgn. vechtscheiding, waar Jz geen zorg aan de ouders geeft per direct, en eerst met roddel aanmoddert, terwijl het kind lijdt, totdat de maanden ˊhulpˊ voorbij zijn, en daarna nog vanwege verkeerde of gemakzuchtige keuzen van de gezinsvoogdij.