Pagina's

maandag 23 september 2013

“We denken niet meer vanuit een diagnose”

http://www.pmohaarlem.nl/nieuws/wethouders-over-ggz-decentralisatie-in-hun-gemeente/
 
Onlangs las ik een artikel over de GGZ decentralisatie naar de Gemeenten.

Graag wil ik reageren op het volgende citaat: 

“Maken de wethouders specifieke plannen voor de ggz-doelgroep? Nee, zegt Janny Bakker uit Huizen beslist. ‘We houden geen rekening met specifieke doelgroepen. We gaan immers uit van het principe van vraagsturing. Daarmee is het niet meer nodig om in doelgroepen te denken. Niet de aandoening staat centraal, maar de problemen die iemand ervaart in zijn dagelijkse leven. Die problemen hebben meestal geen specifiek verband met de aandoening”. 

Dergelijke uitspraken drijven ouders van kinderen met GGZ-problematiek tot grote wanhoop. Ze bevestigen de angst van deze ouders dat na de decentralisatie/transitie juist hun kinderen tussen wal en schip vallen door gebrek aan kennis.  

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2013/07/het-syndroom-van-werkgelegenheid.html

Een dergelijke uitspraak impliceert dat de kennis over de jeugd-GGZ niet aanwezig is. Je kunt namelijk niet uitgaan van vraagsturing als je niet de aandoening centraal stelt. Juist in de kinder- en jeugdpsychiatrie moet je redeneren vanuit die aandoening. Het niet centraal stellen van de aandoening betekent dat kinderen die dat nodig hebben niet de juiste hulp krijgen. 

Juist door wat Janny Bakker (CDA wethouder in Huizen) stelt gaat het fout bij de hulpverleners en die zet zij met de wijkteams als eerste in. De medewerkers van de Sociale Wijkteams hebben niet het vermogen om te redeneren vanuit:  

Eén van de in de medische wereld toegepaste uitgangspunten van Hippocrates: Primum non nocere (niet ingrijpen als dat schade oplevert) gaat voor de wijkteams gelet op het opleidingsniveau eenvoudigweg niet op. Het wijkteam moet handelen; niet handelen is geen optie. Deze situatie brengt menig professional regelmatig in verlegenheid. Er dient opgetreden te worden, maar het is vaak niet duidelijk wat het beste is. Zie ook de onderstaande bijlage te lichte zorg is net zo slecht als te zware zorg.
 
 
Dat leidt er in de meeste gevallen toe dat een wijkteam, zeker bij GGZ problematiek die zeer divers en complex is, niet in staat zal zijn de juiste en noodzakelijke zorg in te zetten.  

Voor kinderen met GGZ problematiek is het van groot belang dat er volgens het voornoemd uitgangpunt geredeneerd wordt. Persoonlijk moet ik er als ouder van twee autistische kinderen niet aan denken dat straks niet meer geredeneerd wordt vanuit hun aandoening.  

De problemen die kinderen met een ASS ervaren worden juist door de aandoening veroorzaakt. Voor de goede orde, autisme is niet te genezen.

 
Om iemand met ASS goed te kunnen begeleiden is het zaak om te kijken vanuit de aandoening. Een dergelijke beredenering geldt eigenlijk voor alle psychiatrische stoornissen. Er dient  altijd vanuit de diagnostiek gekeken te worden welke hulp noodzakelijk is. 
 

D (Teamlid JDH)

Redactie Jeugdzorg Dark horse: Deze opmerking van Janny Bakker raakt de kern van de waanzin van de sociale wijkteams, 'Niet de aandoening staat centraal, maar de problemen die iemand ervaart in zijn dagelijks leven'', wat hetzelfde is als te zeggen dat niet de lekkende kraan centraal staat en het afsluiten daarvan, maar alle waterschade eromheen die doorlopend verholpen moet worden, met de hele buurt. 

Daarbij wordt bij voortduring verdoezeld dat ouders ook gevaar lopen met de sociale wijkteams, om in plaats van hulp te krijgen voor hun kind, in de ‘drang’-zone te komen van onwenselijke (niet effectieve) hulp, omdat bij een meningsverschil over welke hulp en ondersteuning noodzakelijk zijn er doorgeschakeld zal worden naar de aanloop tot gedwongen maatregelen (OTS en UHP). Weliswaar kunnen ouders hun beklag doen bij een klachtencommissie, maar behalve dat het advies van dit orgaan niet bindend is, krijgt zolang als deze procedure loopt (maanden vaak) jeugdzorg het kind in het mandje. Want ouders die ‘hulp weigeren’ brengen immers het kind in gevaar.  

 

5 opmerkingen:

  1. Ben ik echt wel blij dat mijn zoon met Asperger begin volgend jaar 18 wordt.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mijn zoon met Asperger wordt volgend jaar 18. Hopelijk tegen de tijd dat hij met zijn vriendin kinderen krijgt is die waanzin weer weg.
    En anders tip ik ze om de 'somatische' route te gaan, je kunt ook naar de kinderarts of de neuroloog, het is maar hoe je de klachten presenteert.
    En mogelijk kun je je tegen die tijd bijverzekeren, want het is natuurlijk ook gewoon een verkapte bezuiniging.
    Waanzinnig om mee te maken. Je kunt het gewoon niet geloven dat er Nederlanders zijn, waaronder politici, die denken dat je nog spoort als je de psychiatrische hulp voor kinderen uit het ziekenfonds haalt. Onvoorstelbaar.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. tot 18 jaar onder jeugdzorg ?! tot 23 jaar.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Dat geldt toch alleen als je al onder Jeugdzorg valt? En volgens mij is dat nog niet aangenomen?

    Yvonne

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Nee, dit geldt voor alle ouders. De Jeugd-GGZ valt straks onder de Gemeenten in 2015.

      Verwijderen