Pagina's

dinsdag 27 augustus 2013

Eigen kracht is niet altijd de oplossing

27 augustus 2013 door Else de Haan reageren 

In de nieuwe Wet op de Jeugdzorg spreekt onze regering vrijwel alleen over eigen kracht, eigen verantwoordelijkheid, ontzorgen, inschakelen van sociale netwerken, demedicaliseren en normaliseren.

Die nieuwe wet gaat over alle hulp aan jongeren: de jeugdzorg, de zorg voor kinderen met een verstandelijke beperking, de kinderbescherming, de reclassering, de forensische hulpverlening en de jeugd-ggz. Geldt die wet echt voor de kinderen die bij de kinder- en jeugdpsychiatrie komen? Ik kan het bijna niet geloven. 

Lees verder….



http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2013/08/het-rode-boekje-van-gemeente-amsterdam.html


BEMOEIZORG

Dinsdag 17 september 2013, 06:48u - netty weijenberg
 
De zorg wordt anders geregeld. Voor wie en waarom eigenlijk? En... leidt dat tot betere zorg en daling van de zorgkosten?

Zorgkosten

De zorg moet anders, want de zorgkosten worden te hoog. Over betere zorg wordt niet gesproken. Wel over eigen verantwoordelijkheid, eigen kracht, eigen sociale netwerk. Van de inwoner wel te verstaan.
De gemeente wordt de grote regelaar.
Dat de zorgkosten te hoog zijn is duidelijk. Waarom ze zo hoog zijn heeft vele oorzaken, maar komt vooral omdat de zorg bureaucratisch is geregeld.

Bureaucratisch

En het is de vraag of het nieuwe systeem niet minstens net zo bureaucratisch gaat werken. Sociale teams gaan werken in de wijken en dorpen. Zij moeten ervoor gaan zorgen dat iedereen in kaart wordt gebracht, compleet met hun netwerk. Er wordt dus een nieuw netwerk van professionals en vrijwilligers op poten gezet allemaal aangestuurd door de gemeente.
Inwoners moeten op eigen kracht en met eigen verantwoordelijkheid hun zorgvraag "managen". Maar tegelijkertijd wordt ervan uitgegaan, dat inwoners dat niet kunnen. Zij moeten op hun eigen kracht en eigen verantwoordelijkheid gewezen worden door die professionals. Die je dan ook benaderen voor een huisbezoek.
Waar ik me zorgen over maak is een terugkeer naar de sociale controle die uitmondt in bemoeizorg.

Praktijkvoorbeeld

Een gezin vestigt zich in een nieuw dorp. De buren roepen na een maand een vergadering bij elkaar met een maatschappelijk werker van het sociaal team. Mooi dat die buren zich meteen als sociaal netwerk opwerpen? Niet dat dat gezin ergens om heeft gevraagd, maar "de nicht van één van de naaste buren kent de buurvrouw" van het gezin in het dorp van herkomst. En ja dat nieuwe gezin houdt zich wel erg afzijdig en midden in de nacht is het licht nog steeds aan. En het gezin heeft wel een uitkering dus reden genoeg voor zorg, toch?
De sociale dienst komt poolshoogte nemen bij het gezin, maar vertelt niet dat alle informatie de volgende dag nog eens meegenomen wordt naar een vergadering van het sociale team.
Uiteindelijk blijkt er niets aan de hand volgens de politie (geen drugshandel of heling bekend), de sociale dienst (geen uitkeringsfraude), geen schoolverzuim (leerplichtambtenaar), geen ...

Saamhorigheidszorg of bemoeizorg

Noodzakelijke zorg moet gegeven worden, dat is duidelijk. En dat er mensen zijn die dat echt nodig hebben is ook duidelijk.
Praat ons echter geen saamhorigheidszorg aan, noch voor onszelf, noch voor de buren.
Dan dalen de zorgkosten vanzelf

Netty Weijenberg (op persoonlijke titel)



De terugtrekkende staat vraagt meer persoonsgegevens van Nederlanders op dan ooit tevoren. Maar tot veel rimpelingen heeft dat nog niet geleid, constateert Martin Sommer tot zijn zorg. 'Vadertje staat is van oudsher een huisvriend hier. Wacht maar tot hij bij u aan de keukentafel zit.' 

De hoofdredacteur ziet graag dat ik op stap ga, weg van de Haagse binnenvetterij. Dat doe ik uiteraard met liefde, maar soms kom ik toch niet verder dan een voyage autour de ma chambre. Zo zijn wij van de Haagse redactie sinds kort verhuisd, naar een chic kantoor dat uitkijkt op de kastanjes van het Lange Voorhout.

Daarover niets dan goeds, maar in de nieuwe burelen hebben wij niet langer een ladenkastje. Op alle bureaus staat een zwart plastic niervormig bakje. Zonder slot erop. Daarin moet je hele hebben en houden passen, te weten een potlood en wat gummetjes. Dat bakje en vooral het gemis van een persoonlijke ladenkast horen bij het verschijnsel flexwerken - de mensen moeten vooral niet gaan hechten aan hun plek. Wij worden kortom van bovenaf geprikkeld om op hun manier te werken en niet op die van ons.

Vertraagde trein

Het is bon ton om je geweldig op te winden over de vuile Amerikanen die in onze levens loeren met hun big data, maar wat moeten ze in godsnaam met anderhalf miljoen telefoongesprekken waarin iedereen vertelt dat hij in een vertraagde trein zit. Dat zwarte bakje is een veel grotere inbreuk op mijn privéleven. Zo zijn er meer voorbeelden. Op het station moet ik elke maand meer knoppen indrukken op een schermpje om een kaartje uit de automaat te krijgen. Wilt u een papieren kaartje, is de onlangs toegevoegde infantiele vraag. Alles om mij net zolang te pesten tot ik besluit een ov-chipkaart te kopen.

Bij de Albert Heijn hebben ze een nieuwe bonuskaart. Eerst even je hele doopceel invullen, waarna de kaart helemaal is toegesneden op jouw eigenste wensen. Maar niet heus. Ogenschijnlijk maatwerk is nooit onschuldig, want altijd dienstig aan de instanties. En zo kom ik op de publieke zaak, want dit is een ernstige rubriek.

AWBZ

De grootste bezuiniging die dit kabinet wil binnenhalen, is die op de AWBZ, de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten. Op grond daarvan heeft iedereen die slecht ter been is recht op een traplift en huisbezoek voor wassen en steunkousen aantrekken. Wat je inkomen ook is. Dat moet natuurlijk anders. De oplossing heet WMO 2015, Wet op de Maatschappelijke Ondersteuning, waarmee het afgelopen is met dat recht. Om vast te stellen wat u nog zelf kunt, komt er een gemeenteambtenaar bij u langs. Voor een gesprek 'aan de keukentafel', zoals het in alle officiële stukken huiselijk heet. Of hij komt 'je in de ogen kijken', zoals decentralisatie-minister Plasterk het deze week in de Kamer noemde. Ook al zo geruststellend. Alles ademt dat die ambtenaar het beste met u voorheeft.

Maar wat is hij, een vriend, een soort huisarts, een vertrouwenspersoon? Of toch meer de personeelsmanager die altijd doet alsof hij aan jouw kant staat, tot de beoordelingsbrief op de mat ligt? Dat laatste natuurlijk, aangezien hij in zijn achterhoofd een miljardenbezuiniging heeft zitten. Ik verbaas me over het gemak waarmee men in Den Haag afscheid neemt van het oude beginsel van neutraliteit en gelijkheid voor de wet als hoogste ambtelijk beginsel.
 

Aan de keukentafel

Niet alleen de uitvoering van de wet wordt naar de gemeenten geschoven. Daarbovenop mag de betrokken ambtenaar bij u aan de keukentafel uitmaken of u die traplift krijgt, zonder protocollen, regels of voorschriften. Want maatwerk gaat voor alles, een juffrouw van de PvdA was er woensdag in de Kamer nog dolenthousiast over. Mensen zijn immers niet hetzelfde maar verschillend, zei ze, en in Venlo gaat het al zo fantastisch. Als je het mij vraagt, heeft niemand in Den Haag nagedacht over het rolprobleem van de ambtenaar die tegelijk beoordelaar én kasbeheerder is. En daarbovenop dacht ik dat die juichende maatwerkjuffrouw van de PvdA haar sociaal-democratische geschiedenis niet kende, na een dikke eeuw sociale strijd die begon onder het banier Recht voor Allen.
De ambtenaar, ook als hij aan huis komt, vertegenwoordigt de staat en de staat is er niet om zoete broodjes te bakken. Hij is niet zo'n vijand als in de paranoïde wereld van Julian Assange, maar gevaarlijk en machtig is hij wel. Er is niet voor niets een hele batterij Grondwetsartikelen die de burger tegen de staat moeten beschermen. Officieel trekt de staat zich terug, de AWBZ wordt immers te duur. In werkelijkheid komt dezelfde staat verder achter de voordeur dan ooit.
De Haagse denktank RMO schreef er onder de titel Terugtreden is vooruitzien deze zomer een scherp rapport over.

De nieuwe wet wil zelfstandigheid en participatie bevorderen, maar is doordesemd van overheidsbemoeienis. Dat bleek toen deze krant schreef over het vrijwilligerswerk dat de keukentafelambtenaar zou gaan suggereren, 'om iets terug te doen'. Dat vrijwilligerswerk is niet afdwingbaar dus daar komt niets van terecht, maar het is wel degelijk de denkrichting. Let op de terminologie: vroegsignalering, ondersteuningsarrangementen, preventie: alles diep in uw privéleven, inclusief het morele oordeel over wat 'gebruikelijke hulp' is van buren en familie.

Ongewenste intimiteiten

Dit zijn ongewenste intimiteiten van een staat die in de wet op barse toon vaststelt 'dat de gemeente moet beschikken over de noodzakelijke persoonsgegevens - ook de gegevens van zorgverzekeraars, zorgaanbieders, jeugdhulp, onderwijs, werk en inkomen'. Het College Bescherming Persoonsgegevens sloeg deze week alarm over een terugtrekkende overheid die méér gegevens van méér burgers dan ooit gaat opvragen.

Het merkwaardige is dat dit tot dusver nauwelijks tot een rimpeling heeft geleid. Eigenlijk precies zoals de Nederlander zich probleemloos laat afluisteren. Vadertje staat is van oudsher een huisvriend hier. Wacht maar tot hij bij u aan de keukentafel zit.

2 opmerkingen:

  1. Combineer deze kennis eens met wat op artsennet.nl staat over 'jeugdzorg' + 'transit' jeugdwet.

    Hoogleraar-psychiaters en orthopedagogen die daar de fouten ook zien van het enkel straks zorgverzekerd zijn als je een verwijzing van BJZ-bovenlokaal hebt meegekregen.

    Je gaat wel met je kind naar de gemeentelijke CJG, maar die heeft niet de medici en verwijst eerst door (met een kinderbeschermend oog of insinuatie voor OTS) naar dat bovenlokale 'BJZ-nieuwe-stijl'.

    Alleen ouders met een dikke portemonnee kunnen straks de jeugdpsychiatrie betalen.
    BJZ zal de pseudozorg overlaten aan een pleeggezin (UHP) of eigen kracht, waar het probleem zal verslechteren, dus niet diagnostisch-therapeutisch wordt opgelost.

    En dan is de (lobby met) p.r.-praat van Jeugdzorg NL:

    dat GGZ duur zou zijn, terwijl gemiddelden wijzen op juist duurdere jeugdzorgtrajecten:
    verschil:
    Jz: € 24.000/jr x ruim 4,4 jaar = 100.000,-.
    t/o:
    j-GGZ: € 2. tot 4.000/jr x 460 dagen = € 5.077,-.
    Dit zijn statistische gemiddelden, waar ook dure zorg in zit meegenomen, incl. verwijzing van huisarts.

    Beweren naar politici dat GGZ duurder is dan jeugdzorg is dus VOLKSVERLAKKERIJ!

    De gemeentelijke ambtenaren zijn te onnozel om dit te doorzien en zullen zonder uw invloed in de gemeenten gewoon het advies en verkooppraat van JN opvolgen en ondeskundigen op medisch vlak als zorginkoop aanstellen.

    De wijkteams, de gezinsgeneralisten, de gezins-adviseurs en -coaches, allemaal jeugdzorgwerkster uit het oude BJZ-niveau, met ogen die overal kindermishandeling willen zien.
    Het zgn. heldengevoel is hun stimulans.

    Echt medisch inzicht hebben deze jeugdzorgwerkers (ex-gezinsvoogden) niet (niet-academisch opgeleid met medische jaren aan kennis) en vormen zo een enorm risico voor naar verwachting 500% der binnenstromende kinderen.

    Gemeenten:

    Koop diagnostiek in vóór de overgang tot dwang!!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Waar ouderorganisaties gebrek hebben aan vrijwilligers (voor thema's en bestuurstaken) wil elke gemeente door de mooipraat vanuit JN vrijwilligers inzetten!
    Ik zie dat niet goed gaan, aan gebrek aan vrijwillige inzet, zeker als ze ontdekken dat pleeg-gasthuiszorg meer oplevert.

    BeantwoordenVerwijderen