Uithuisplaatsing en hechting

Geachte Cora en Mariska,

 
Via de redactie van de site Jeugdzorg-darkhorse (http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/) vond ik de site http://www.jeugdkennis.nl/jgk/Ook-in-de-jeugdzorg-kan-een-kind-veilig-hechten

Het lijkt wel een uittreksel en aanvulling van het Research memorandum van Femmie Juffer.

Ik ben voornemens om onderstaande te publiceren, daar jullie niet bij het begin begonnen zijn. Het moge een aanvulling en nuancering zijn over wat jullie schreven en waarvan BJZ helaas gebruik zal maken. Ook het Research memorandum van Femmie wordt misbruikt door BJZ, in hun misleidende motivering, zonder diagnostieke basis. Leze maar het juristenmaandblad FJR, nummer 11 van 2012, artikel 95.

Jullie artikel geeft BJZ te veel ongegronde macht en allure.
Het kind heeft een belang dat het eerst gediagnosticeerd wordt voordat er met etiketten geplakt wordt, want voorbarige etiketten kunnen het kind schaden. De diagnost mag niet beperkt worden door gepolariseerde 'onderzoeksvragen' door BJZ, bureau jeugdzorg. De diagnost dient open en integraal te mogen onderzoeken, en vragen van de ouders en kind mee te nemen.

Wel halen jullie goede wetenschap aan, maar er zit iets tussen vermoeden, onderzoek of meningeninventarisatie, en uithuisplaatsingsmotivatie. Tussen de grond van het uithuisplaatsen en kindermishandeling en hechtingsstoornis en onveilige gehechtheid; het waarheidsgehalte van de grond om tot een kinderbeschermingsmaatregel te komen is te vaak dubieus.

Het artikel 254 lid 1 van het eerste Burgerlijk Wetboek spreekt over ernstige bedreiging (dus degelijk te onderzoeken, diagnostisch te motiveren), over middelen ter afwending (dus eerst diagnostisch inzetten op kwaliteitsvermeerdering bij ouders, temeer daar bij gehechtheidstherapieën de ouders een belangrijke rol hebben), en voor uithuisplaatsen is het nodig dat de ouders niet kúnnen opvoeden en verzorgen, wat dus diagnostisch bewezen dient te worden om geen slodderwetenschap te bedrijven zoals de bekend geworden 'onderzoeker' Stapel in het zuiden deed.

De jeugdzorgwerkers onder BJZ worden niet beëdigd op de rechtszittingen achter gesloten deuren van de familierechtelijke zitting; deze jeugdzorgwerkers zijn niet universitair opgeleid; werken te vaak met insinuaties, en daarom zijn er wetenschappers die zeggen: doek BJZ op. Zet zwaargewichten in de ingang (Prof.dr. RJ van der Gaag). Hef de schotten in de jeugdzorgfinanciering op opdat er geen belemmering meer is om degelijk door te verwijzen naar een deskundige, een specialist. 

Artikel 254 1BW - 1. Indien een minderjarige zodanig opgroeit, dat zijn zedelijke of geestelijke belangen of zijn gezondheid ernstig worden bedreigd, en andere middelen ter afwending van deze bedreiging hebben gefaald of, naar is te voorzien, zullen falen, kan de kinderrechter hem onder toezicht stellen van een stichting als bedoeld in artikel 1, onder f, van de Wet op de jeugdzorg, ofwel BJZ.

Artikel 261 1BW - 1. Indien dit noodzakelijk is in het belang van de verzorging en opvoeding van de minderjarige of tot onderzoek van diens geestelijke of lichamelijke gesteldheid, kan de kinderrechter de stichting, bedoeld in artikel 1, onder f, van de Wet op de jeugdzorg (=BJZ) op haar verzoek machtigen de minderjarige gedurende dag en nacht uit huis te plaatsen. De machtiging kan eveneens worden verleend op verzoek van de raad voor de kinderbescherming of van het openbaar ministerie.

Hier mijn tekst: (Het mag onder jullie artikel toegevoegd worden als aanvulling).

"Uithuisgeplaatste kinderen hebben vaak niet de kans gehad om zich veilig te hechten aan een stabiele opvoeder die zorg en bescherming biedt. Dat bedreigt hun sociaal-emotionele ontwikkeling" (zwart = citaat uit http://www.jeugdkennis.nl/jgk/Ook-in-de-jeugdzorg-kan-een-kind-veilig-hechten ). => 

Jonge uithuisgeplaatste kinderen, zonder diagnose van een specialist en binnen BJZ, en dan is het waar dat ze niet de kans hebben gehad. Zo maakt BJZ onthechte kinderen. Voor oudere kinderen is het wel een ‘scheren over één kam’, suggererende alsof uithuisgeplaatste kinderen vaak een (pathogene) hechtingsstoornis hebben, zonder daarin (ongenoemd!) zelfs maar te nuanceren dat er een schaal aan onveilige gehechtheid bestaat dat nog geen stoornis ís.

BJZ gebruikt te vaak naar de rechter "hechtingsstoornis" om te suggereren dat dit grond dient te zijn voor hun mandaat tot UHP, en dat zonder diagnostisch onderzoek, zonder bevestiging dat het gaat om het beweerde, kan veelal (72%) schadelijk zijn voor de verdere belangen (ook op termijn) van het kind.  

Dat “bedreigt” niet "hun sociaal-emotionele" veiligheidsbeleven en vaardigheden (ontwikkeling), maar is het al! Bij een onveilige hechting is er een gat in het vertrouwen kunnen stellen in een ander.

Hier diende Cora en Mariska (NJI) al te stoppen met schrijven, en niet in de denkfout verder te gaan.

Een etiket is geen feit. Het ‘vermoede probleem’ moet eerst door een specialist gediagnosticeerd zijn! Het begin ligt niet in de uithuisplaatsing, maar in een vermoeden, een hulpvraag, waarop het onderzoek diagnostisch dient te geschieden; kijk maar: 

Uithuisgeplaatst-zijn is schadelijk voor een kind (Jeugdpsychiater dr. W. Janssen-Breederveld, Mobiel, juli 2008, e.a.). De dames gaan uit van de juistheid van gronden voor een UHP-mandaat aan BJZ. Er moet gekeken worden op specialistisch niveau (dus niet door een jeugdzorgwerker) hoe echt de beweerde problematiek zich voordoet en hoe het dan wel ontstaan is: autonoom (oorspronkelijk-pathogeen) of door wie; en of er een cursus gegeven kan worden aan de opvoeder, en begeleiding gegeven kan door een onafhankelijk maar deskundig BasicTrust(.com), dit enkel op basis van diagnostiek door een bevoegd arts. 

Nu zijn de verdere beweringen van Cora en Mariska ongefundeerde onzin op de wetenschap op zich daargelaten. Men mag geen kind belasten op basis van een ondeskundig gevormd etiket.  

Zo is hun zin: “Daarom moet een kind bij voorkeur geplaatst worden in een pleeggezin of gezinshuis” een groot gevaar voor kinderen, daar er een behoefte bestaat (een kind-belang) om de eigen ouders te kennen, en dus liefst opgevoed dienen te worden door hun ouders, al dan niet met begeleiding door een deskundige, buiten BJZ, maar dat is slechts vast te stellen met onafhankelijke en gespecialiseerde diagnostiek.

Het verwijzen naar pleegsituaties lijkt dus op reclame voor uithuisplaatsing. Liefst zonder deskundig onderzoek door een specialist. Bouwen op suggesties. Wetende dat BJZ nogal eens beknibbelt de bezoeken van de ouders aan het uithuisgeplaatste kind, de minimalistische frequentie en de tijdsduur van de bezoeken, zodat loyaliteitsconflicten, minderwaardigheidsgevoelens en PAS (oudervervreemding) dubbel kunnen ontstaan.  

“Hechting is een interactieproces tussen een kind en zijn belangrijkste opvoeders, waardoor een duurzame affectieve relatie ontstaat. Kinderen verzekeren zich ervan dat een volwassene hen beschermt en verzorgt door ‘gehechtheidsgedrag’” nee toch... Kinderen verzekeren zich niet, maar hechting is een - door ervaring van effectieve respons op hun zendende signalen - 'vertrouwen leren stellen' en zo een affectieve bescherming ervaren, een wederkerigheid ontstaat, wat eerst ontstaat door minimaal een hechtingsfiguur ìn het gezin. Daar is geen pleeggezin voor nodig.  

Een pleegsituatie kan zelfs hechting belemmeren en vertragen. Men moet dan eerder denken aan 5 jaar verblijven in één pleeggezin dan aan minder, en dan direct aanvullend aan begeleiding door een specialistisch therapeut.*  

Bouwen aan een veilige gehechtheid kan door vaak te ‘benoemen’, wat wat anders is dan complimentjes geven, neutraal positief laten weten dat het gezien wordt wat het doet of wil.

“Wanneer de opvoeder niet of inconsequent reageert op de signalen van een kind ontstaat een onveilige hechtingsrelatie.”- Dat hoeft niet, als er maar een hechtingsfiguur (regelmatig) aanwezig is, en de ouders zo nodig (diagnostisch gezien) begeleiding en cursus krijgen. Elke opvoeder kent inconsequent reageren, dus is dat geen maatstaf.  

Juist is: “Kinderen hebben continuïteit nodig in de gehechtheidsrelatie”; daarom is het wegplaatsen van eigen ouders niet de meest geëigende maatregel. Er bestaat een arsenaal aan alternatieven voordat een zware kinderbeschermingsmaatregel nodig zou kunnen zijn. Laat het maar een gespecialiseerd diagnost bepalen op eigen onderzoek en tests zoals de EAS.  

Onder het kopje Uithuisplaatsing en hechting gaan de dames uit van een dogma. “Uithuisgeplaatste kinderen kunnen om twee redenen problemen met gehechtheidsrelaties ontwikkelen. Ze komen vaak uit een problematische opvoedingssituatie” is zo’n dogma.  

Het is te vaak zo dat de gronden om tot uithuisplaatsing te komen niet diagnostisch zijn vastgesteld, en eerder berusten op beweringen (en zelfs insinuaties) van de jeugdzorgwerker, die niet bevoegd is om een pathogene gedragsstoornis vast te stellen. Er meteen een wetenschappelijk feit over mishandelen aan te koppelen staat leuk, maar hoe vaak gebeurt het niet dat BJZ slechts beweerde dat een kind mishandeld werd zonder uit te leggen hoe dan wel.

De twee redenen zijn er vier: a = reactief, door een verkeerd opvoedklimaat, waar de jeugdzorgwerker ook debet aan kan zijn d.m.v. een verkeerde bemoeizuchtige OTS; b = autonoom, vaak prenataal of nataal(uitgelegd in FJR 2012, 95); c = adoptief door ervaringen in het land van herkomst en mogelijk de adoptie-overgang; d = door het ondeskundig en onjuist handelen van jeugdzorg, het zonder diagnostisch-vastgestelde reden traumatiseren van de hechtingsband. Dit zijn oorzaken tot zowel een stoornis als een mate van onveilige gehechtheid. BJZ hanteert graag enkel het begrip hechtingsstoornis (zonder dat er gediagnosticeerd is).

“Bovendien is de uithuisplaatsing op zich een breuk met de belangrijkste hechtingsfiguren: de ouders, hoe onveilig de situatie thuis ook was. Zeker voor jonge kinderen is een uithuisplaatsing een verlies van hun enige bron van veiligheid en bescherming (Schuengel en anderen, 2009).”  

Schuengel sprak (in 2008) de woorden:“Wie een kind een warm hart toedraagt, koestert ouders.” Dit verlies zou de jeugdzorgwerker niet op zijn geweten moeten nemen; niet zonder een echte onafhankelijke diagnose. Vaak zijn die ouders wel leerzaam. En er zijn trajecten voor! Uithuisplaatsen is dan een te zwaar rechtsmiddel. Zeker geen ‘therapie’. Bij uithuisplaatsen ligt een gevaarlijke schijnaanpassing op de loer, waarvoor BJZ veelal geen specialist inzet. Cora en Mariska noemen juiste wetenschappelijke inzichten maar laten gaten tussen die inzichten en de dogma’s van jeugdzorg, zodat er verbanden ontbreken en niet opgaan.  

Wanneer BJZ aan een betere indicatieve selectie gaat doen met integrale, open diagnostiek, dan is “Soms is plaatsing in een pleeggezin of gezinshuis niet mogelijk, bijvoorbeeld omdat er geen geschikt gezin beschikbaar is” niet van toepassing, want dan zullen er vele aspirant-pleegouders overblijven die nog plaats over hebben. Er hoeft niet gezocht te worden naar nog meer pleegplaatsen, bij een betere, diagnostischer selectie.  

De dames zijn dus dogmatisch uitgegaan van het gegeven dat alle uithuisplaatsingen juist gegrond zijn; wat in de praktijk niet het geval bleek. Eerst dient men te onderzoeken of een gemeld probleem juist is, diagnostisch! En de diagnost kan beter dan een sociaal werker in BJZ een vervolgtraject aanwijzen en begeleiden. Vele uithuisplaatsingen zijn onterecht. Vele OTS-sen zijn niet effectief, en wel 72%! Na 2 jaar OTS is 33% van de kindproblemen zelfs verslechtert (‘909 zorgen”, prof. W. Slot, drs. A. Theunissen, drs. F.J. Esmeijer en drs. Y. Duivenvoorden).

Wetenschappers zelf (werkend buiten de voorgeselecteerde of polariserende, beperkende gegevens vanuit BJZ) concludeerden dat BJZ de kennis niet bij de case bracht. Er werd door meerderen voorgesteld om gespecialiseerde doelgroepingangen in het leven te roepen omdat BJZ niet kàn werken met een valide maatstaf.  

Er dienen “zwaargewichten” in de ingang te worden aangesteld om de deskundigheid bij het kind te laten komen, en er dienen geen financiële schotten (budgettering) te bestaan om een doorverwijzen naar een deskundige -zonder beschermingsmaatregel- te beletten, zoals de praktijk wordt ervaren door onderzoekers en advocaten. Ook raadsheer Van Teeffelen* schreef over zijn twijfels over de mate van onderzoeksdeskundigheid van BJZ. “Is het bureau jeugdzorg er voor de cliënt of is de cliënt er voor het bureau?”. “Waarom zien we zoveel knip- en plakwerk in indicatiebesluiten jaar op jaar? Waarom wordt er zo zelden uitleg gegeven hoe de gevraagde maatregel werkt in de psychische ontwikkeling van het kind?”

Wetenschappers vroegen om een gespecialiseerde ingang voor pleeg- en adoptiekinderen, naar het recht volgens het Haags Adoptieverdrag of IVRK artikel 24; en wat is er door BJZ van terecht gekomen?... Er is kennis rond therapieën voor gehechtheid: http://www.hechtingsproblemen.nl/nl/behandelvormen. Daar zijn de eigen ouders veelal bij nodig. Het wordt door BJZ genegeerd.  

Het is een gemiste kans om niet eerst aan de ouders te denken, waar hulp vermoed wordt nodig te zijn: “De kans op overplaatsingen is te verkleinen door zowel kinderen als pleegouders te helpen met:...” . Mosterd na de maaltijd is zeker voor kinderen niet goed; het zijn geen experimentobjecten en geen juridische objecten; ze leven en ondervinden; ze hebben latere belangen (identiteitsfase) waar zorgvuldigheid aan en vanaf het werkelijke begin voor van node is.

Het is jammer dat de dames niet bij het begin begonnen zijn.  

Het Jeugdbeschermingsplan van de SSF geeft een beter filter tegen valse kinderbeschermingsmaatregelen, en het is nog goedkoper ook. De kinderslager zou zijn eigen werkgelegenheidsvlees niet meer mogen keuren. Het kan veiliger en zuiniger. ( https://dl.dropbox.com/u/2479159/2012%20Jeugd-beschermingsplan%20Meldingen%20-SSF.pdf pag. 18, 11, 8, etc.) 

Er is bij een vermoede problematiek eerst diagnostische inzet nodig, om niet op speculatieve gronden te werken, met vele vooroordelen die dan als vals etiket geplakt zit op het veroordeelde kind in de jeugdzorg. Het belang van het kind vraagt om beëdigde deskundigen, niet om sputterende amateurs op sociaal-werk-niveau. De jongleur-gezinsvoogd gaat nogal eens over de schreef, zoals uit een van de publicaties van stichting KOG* te lezen valt.

De kern is: het kind heeft recht op jeugdgezondheidszorg, dus is diagnostische waarheidsvinding van belang om elk kind te ontzien belast te worden door jeugdzorgwerkers en mogelijk onnodige, betuttelende zware maatregelen. - - -

 Tj.W. Strubbe
Afdelingscoördinator Adoptiezaken SSF

*:
http://www.hechtingsproblemen.nl/voor therapeuten en informatie .

http://www.stichtingkog.info/pages/publicaties.php > De Jongleur over de Schreef.

http://www.peterprinsen.nl/WAARHEIDSVINDING.htm > Diagnostische waarheidsvinding;

http://www.peterprinsen.nl/HERZIENINGOTS.OPENBRIEFEERSTEKAMER.htm en meer.

http://www.adoptioninstitute.org/research/2010_10_promises.php als groots onderzoek met aanbevelingen, het IBAP-voorstel bevestigend.

Op het Research memorandum 2010, nr.6, van F. Juffer is een belangrijke aanvulling geschreven in maandblad voor juristen en rechters FJR 2012, nr.11, artikel 95.

FJR is via de bieb op te vragen.

Een tabel van ‘909 zorgen’:

                 Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.com/2012/04/alle-artikelen-jeugdzorg-dark-horse.htm
      ______________________________________________________________________________