Spirit reageert op kritiek Jeugdzorg

http://www.spirit.nl/nc/nieuws/item/article/reactie-mediaberichtgeving-jeugdzorg

11 mei 2012

Reactie mediaberichtgeving jeugdzorg

De afgelopen tijd heeft de Volkskrant in negatieve zin nadrukkelijk aandacht gevraagd voor de jeugdzorg. Graag reageren wij hierop.

Aanleidingen van de berichtgevingen waren een onderzoek van de Universiteit van Leiden over seksueel misbruik in de jeugdzorg en een commentaar over de jeugdzorg van hoogleraar Corine de Ruiter naar aanleiding van de moord op de juwelier in Den Haag.

Het gaat hier om de meest verschrikkelijke zaken laat dat duidelijk zijn, verwerpelijk en triest. Tegelijkertijd is het verbijsterend hoe snel er conclusies worden getrokken. Allereerst het onderzoek naar seksueel misbruik: bij lezing van het onderzoek blijkt dat jongeren die de daders hebben benoemd, aangeven dat het hier voor 76% andere jongeren betreft {Alsof het minder erg is wanneer bijvoorbeeld een 11-jarig meisje meerdere malen wordt verkracht door verschillende jongens, omdat ze ongeveer van dezelfde leeftijdscategorie zijn. Misschien begrijpen ze bij Spirit niet goed het verschil tussen vrijwillige en gedwongen seks? Daarbij wordt dit gedrag al jaren in de doofpot gestopt en worden ouders die hier aangifte van willen doen gestraft met het opschorten van de bezoekregeling. Als de jeugdigen al ouders hebben om aangifte voor ze te doen! Want hoe vergaat het die ouderloze kinderen in instellingen waar helemaal niemand van buiten naar omkijkt?} en dat de helft van het misbruik buiten de instelling heeft plaats gevonden.

Het gaat hierbij vooral om jongeren die een zware vorm van hulp ontvangen en noodgedwongen (omdat er nergens anders een plek voor hen is) in een residentiële groep zijn geplaatst. In een residentiële groep wonen 8 à 10 jongens en meisjes bijeen zonder familieband. Een gedeelte van deze populatie kan in het leven moeilijk grenzen stellen, dit geldt ook voor het onderwerp seksualiteit. {Ze zitten dus juist in een residentiële instelling, omdat ze de veiligheid moeten krijgen die ze in het normale leven ontberen. Als ze die in een residentiële instelling ook niet krijgen, maar blootgesteld worden aan geweld van seksuele aard, ben je als kinderbeschermingsinstantie volkomen aan het falen! Daar allerlei excuses voor aanvoeren is te zot voor woorden. Helemaal als je bedenkt hoe gemakkelijk met de beschuldigende vinger word gewezen naar ouders. Jeugdzorg is in theorie een veilige haven voor deze jongeren, maar als de praktijk anders blijkt, doet zij niets dan zichzelf vergoeilijken}

Mede dankzij de maatschappelijke aandacht voor seksualiteit heeft dit onderwerp op de leefgroepen meer aandacht gekregen en wordt ook aan persoonlijke weerbaarheid gewerkt. Iedere vorm van seksueel misbruik is verwerpelijk, maar bovenstaande plaatst dit toch in een andere context.

Tevens wordt er gemeld dat Jeugdzorg Nederland het onderzoek traineerde. Dit terwijl 95% van de jeugdzorginstellingen volledige medewerking heeft verleend en zich veel inspanningen heeft getroost het goed te laten verlopen. De jongeren die hun verhaal hebben gedaan, is extra begeleiding geboden. Gestreefd is de jongeren, zoals aanvankelijk de bedoeling was, niet te overladen met vragen die niet direct bij het onderzoek hoorden.

Het commentaar van Corine de Ruiter is van dik hout zaagt men planken; de vermoedelijke daders hebben ondanks het feit dat zij een OTS hebben gehad van enkele jaren toch hun daad gepleegd .

Voorts kent zij geen enkel onderzoek naar effectiviteit van de jeugdzorg! Dit terwijl er de afgelopen jaren zeer veel onderzoek naar effectieve interventies zijn gedaan, met onder andere tot gevolg dat succesvolle methodes steeds meer worden toegepast.{Het onderzoek naar succesvolle interventies toont alleen maar aan, hoe Jeugdzorg het al die jaren daarvoor verkeerd heeft gedaan. De succesvolle interventie als een prachtige oase in de verder treurige jeugdzorgwoestijn.Tot nu toe is vooral uit die onderzoeken gebleken dat er veel van de aangeleverde casussen niet ontvankelijk verklaard konden worden, en dat de zaken die wel ontvankelijk verklaard werden voornamelijk 'theoretisch goed onderbouwd' waren, omdat er veel onduidelijkheid bestaat over de werkelijke effectiviteit in de praktijk. Daarvoor leveren de jeugdbeschermers het excuus (ze hebben altijd een excuus) van de complexiteit van de problemen en teveel verschillende factoren om te kunnen beoordelen waar succes of het uitblijven daarvan precies aan gerelateerd moet worden. Het mooie is dat al die dure onderzoeken volkomen overbodig zijn voor wie zijn gezonde verstand gebruikt, maar dat is niet aan te bevelen, omdat dit de goedkoopste methode is en dat kan in het land van de subsidie-slorpers niet de bedoeling zijn. Vraag simpelweg aan de 'tevreden klanten' na afloop van een OTS of een UPH, waar ze het meest blij van werden en waarmee ze zich het meest gesteund en begrepen voelden.

Waarom dit soort onderzoeken niet op grote schaal uitgevoerd worden?...Misschien omdat het nog niet zo eenvoudig is om die tevreden klanten in grote getalen te vinden...}

Jeugdzorg is een containerbegrip: van lichte opvoedingsondersteuning en adviezen tot zware gedwongen vormen van hulp. Een deel van de zware populatie is ernstig beschadigd.Toch lukt het ook veel van deze kinderen weer een plek in de maatschappij te geven. Een deel van deze kinderen zal echter hun hele leven ook blijven worstelen en veel ellende meemaken en ook veroorzaken. Psychiatrie, zwerven, verslaving en criminaliteit kunnen op hun pad komen.

Een steeds betere jeugdzorg kan de maatschappij helpen deze groep steeds kleiner te maken. Effectieve methodes helpen daarbij, maar ook en vooral een maatschappij die niet uitstoot maar de hand uitsteekt naar kinderen in de knel. Kortom, jeugdzorg is maar één factor in dit geheel.

Datzelfde geldt ook voor het voorkomen van residentiële plaatsingen: vooral er snel bij zijn als er thuis wat misgaat.{Maar niet té snel, want het gaat vaak mis als er problemen worden uitvergroot, die ook met veel eenvoudiger hulp hadden kunnen worden verholpen dan met al die dwingende maatregelen, gebaseerd op onzorgvuldig onderzoek zonder feiten en met veel vooropgezette meningen en vermoedens. Bovendien verliezen veel ouders het vertrouwen in de hulpverlening als ze vrijwillig meewerken aan een traject, dat later plotseling wordt omgezet in onvrijwillige hulp. De laatste jaren spreekt men veel over laag-drempelige hulp...Dan heeft men het over de drempel bij de voordeur, maar die drempel aan de achterdeur mag ook wel een stukje lager}

En als een kind toch niet thuis kan wonen is het prachtig als een familielid, een kennis of de ouders van een klasgenoot een plek aanbieden. Jeugdzorg kan hen daarbij ondersteunen, want een kind van een ander opvoeden is lang niet altijd makkelijk, mede omdat zijn eigen ouders een rol blijven vervullen. {En zeker ook door de verdeel-en-heers politiek van Jeugdzorg, die biologische ouders en pleegouders tegen elkaar uitspeelt om zelf de touwtjes in handen te houden. We zien vaak dat wanneer de twee partijen het te goed met elkaar kunnen vinden (biologische ouders en pleegouders) Jeugdzorg daar snel een stokje voor steekt door het kind naar een ander pleeggezin te brengen, en daardoor twee ouderparen in woede en verdriet te storten}

Kan het beter? Het antwoord is natuurlijk bevestigend. De eenzijdige beeldvorming doet echter geen recht aan de inspanningen en ook de successen van de vele medewerkers die zich dagelijks met hart en ziel voor deze jongeren inspannen.

Mark Bent

Mariënne Verhoef

Raad van Bestuur

Spirit Jeugd en Opvoedhulp

---