http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2844/Archief/archief/article/detail/3251530/2012/05/07/Jeugdzorg-word-eens-volwassen.dhtml
De Jeugdzorg in Nederland moet op de schop. Er gaat te veel mis, maar niemand voelt zich echt verantwoordelijk. Het amateurisme viert hoogtij, de organisaties zijn versnipperd en in zichzelf gekeerd en de professionals hebben geen idee van het effect van hun werk. Ouders en kinderen zijn de dupe.
Deze harde aanklacht komt van Corine de Ruiter (51), hoogleraar Forensische psychologie in Maastricht en betrokken bij een aantal projecten in de jeugdzorg. Voor haar is de maat vol. 'Iedereen in Nederland zit te snurken. Het wordt tijd dat we wakker worden.'
Lees verder..
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2844/Archief/archief/article/detail/3251530/2012/05/07/Jeugdzorg-word-eens-volwassen.dhtml
Redactie Dark Horse: De Ruiter zegt "De professionals hebben geen idee van de effecten van hun werk." Waarschijnlijk hebben ze dat wel, maar niet op een doorvoelde en doorleefde manier. Er bestaat een enorme kloof tussen de papieren werkelijkheid en de concrete realiteit waar ouders in leven die te maken krijgen met de uitwerking van hun tekentafelconcepten. Ga maar na: hoe kan een beleidsmaker die moet vertrouwen op verkeerde cijfers, ooit tot een goed beleid komen? Als er AMK-meldingen geregistreerd staan als 'bewezen kindermishandeling', omdat de definitie van kindermishandeling te ruim genomen wordt en bovendien het subjectieve oordeel van de onderzoeker of gezinsvoogd een te grote rol speelt in de vaststelling hiervan?
Er bestaat daarnaast bij de 'vrijwillige' hulpverlening een hardnekkig vooroordeel onder professionals, dat ouders met een ander inzicht in de hulpvraag van hun kind, in feite mét dat eigen inzicht al blijk geven van 'het in gevaar brengen van de veilige ontwikkeling van het kind'. Ouders mogen voor de vorm wel hun zegje doen en wat ze op papier zetten wordt achterin het dossier vastgeniet, maar dat is slechts de rituele dans. De enige die Jeugdzorg serieus neemt, is Jeugdzorg! En dat doet de rechter, die te weinig tijd heeft per zaak, in de meeste gevallen ook. Zo wordt er veel kindermishandeling 'bewezen' en maakt de sector zichzelf graag wijs dat het allemaal 'volgens de regels' is gegaan. Zolang het op papier klopt, heeft niemand last van een knagend geweten. En dat is misschien ook wat De Ruiter bedoeld. Er is geen inzicht in de lijdensweg van ouders en kinderen, die behandeld worden als een nummer in het systeem.
Het commentaar van Sprokkereef op het interview is van een bekend melodietje: 'We werken eraan. Er is al zoveel verbeterd." Waarom zijn niet eens eerlijk en zeggen ze wat er allemaal fout ging? Waarom duurde het zolang voordat ze tot verbetering geneigd waren en waarom kwamen de motivaties daarvoor vooral voort uit de druk van buitenaf. Stapels met klachten van ouders, schokkende Jeugdzorgreportages op T.V. en ontelbare websites en youtube-filmpjes van getraumatiseerde gezinnen. Waarom kwam het idee van professionalisering (BIG-registratie en betere opleiding) niet van hen zelf? En waarom niet al tien jaar terug? In 2006 was er al een lijvig rapport uitgebracht over deze voorgenomen professionalisering en waarom is daar nooit wat mee gebeurd?
Hetzelfde kan gezegd worden t.a.v. de door Jeugdzorg zo geroemde Delta-methode. Juist de onderzoeken die laten zien dat er met de Delta-methode veel minder (en veel minder lange) OTS-en en UHP's nodig zijn, geeft aan dat er in de jaren daarvoor kennenlijk te veel en te lange gedwongen maatregelen werden opgelegd. Is Jeugdzorg al terug gegaan naar die gezinnnen, om duizend maal sorry te zeggen? Hebben de gezinnen van de onterechte uithuisplaatsingen hun kinderen al terug? Is al uitgezocht hoe er zoveel blunders gemaakt konden worden en waarom Jeugzorg zo doof bleef voor terechte en inhoudelijke kritiek? Nee, het is voortdurend beterschap beloven bij elke nieuwe klap die zij krijgt via de media. Maar achteruit kijken is minder makkelijk... Vandaar ook mijn pleidooi voor een ColdCase-team. Een eerherstel voor ouders die door het systeem kapot zijn gemaakt. Ouders die door de Jeugd 'zorg' voor het leven zijn getekend, waarvan de kinderen door justitiële kindermishandeling (een carriére langs pleeggezinnen, voogdijinstellingen en jeugdgevangenissen) hun eigen kinderen straks ook weer aan hen mogen afleveren.
Bovendien valt er op de verbeterpunten van Jeugdzorg voor de komende jaren nog wel iets aan te merken, zoals ik ook al aan de staatssecretaris heb laten weten. Het is weer de slager die zijn eigen vlees keurt bij het tuchtrecht, aangezien de beroepsgroep haar eigen normering mag bepalen! Dat mag in het werkveld gebeuren en heet met een leuke populaire term de 'state of the art'. Hier wordt je als ouder extra misselijk van, als je persoonlijke ervaring hebt met de 'Jeugdzorg-kunstenaars'. Er bevinden zich onder hen veel vervalsers en het is voor de kinderrechter tot op heden heel moeilijk gebleken om de twee van elkaar te onderscheiden.
Sven Snijer
'Jeugdzorg, word eens volwassen'
− 07/05/12, 00:00
Signalen van het aperte disfunctioneren van Jeugdzorg zijn er al jaren, maar iedereen snurkt door, zegt Corine de Ruiter. Na de reactie van Jeugdzorg op de juweliersmoord in Den Haag is voor haar de maat vol.
De Jeugdzorg in Nederland moet op de schop. Er gaat te veel mis, maar niemand voelt zich echt verantwoordelijk. Het amateurisme viert hoogtij, de organisaties zijn versnipperd en in zichzelf gekeerd en de professionals hebben geen idee van het effect van hun werk. Ouders en kinderen zijn de dupe.
Deze harde aanklacht komt van Corine de Ruiter (51), hoogleraar Forensische psychologie in Maastricht en betrokken bij een aantal projecten in de jeugdzorg. Voor haar is de maat vol. 'Iedereen in Nederland zit te snurken. Het wordt tijd dat we wakker worden.'
Lees verder..
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2844/Archief/archief/article/detail/3251530/2012/05/07/Jeugdzorg-word-eens-volwassen.dhtml
Redactie Dark Horse: De Ruiter zegt "De professionals hebben geen idee van de effecten van hun werk." Waarschijnlijk hebben ze dat wel, maar niet op een doorvoelde en doorleefde manier. Er bestaat een enorme kloof tussen de papieren werkelijkheid en de concrete realiteit waar ouders in leven die te maken krijgen met de uitwerking van hun tekentafelconcepten. Ga maar na: hoe kan een beleidsmaker die moet vertrouwen op verkeerde cijfers, ooit tot een goed beleid komen? Als er AMK-meldingen geregistreerd staan als 'bewezen kindermishandeling', omdat de definitie van kindermishandeling te ruim genomen wordt en bovendien het subjectieve oordeel van de onderzoeker of gezinsvoogd een te grote rol speelt in de vaststelling hiervan?
Er bestaat daarnaast bij de 'vrijwillige' hulpverlening een hardnekkig vooroordeel onder professionals, dat ouders met een ander inzicht in de hulpvraag van hun kind, in feite mét dat eigen inzicht al blijk geven van 'het in gevaar brengen van de veilige ontwikkeling van het kind'. Ouders mogen voor de vorm wel hun zegje doen en wat ze op papier zetten wordt achterin het dossier vastgeniet, maar dat is slechts de rituele dans. De enige die Jeugdzorg serieus neemt, is Jeugdzorg! En dat doet de rechter, die te weinig tijd heeft per zaak, in de meeste gevallen ook. Zo wordt er veel kindermishandeling 'bewezen' en maakt de sector zichzelf graag wijs dat het allemaal 'volgens de regels' is gegaan. Zolang het op papier klopt, heeft niemand last van een knagend geweten. En dat is misschien ook wat De Ruiter bedoeld. Er is geen inzicht in de lijdensweg van ouders en kinderen, die behandeld worden als een nummer in het systeem.
Het commentaar van Sprokkereef op het interview is van een bekend melodietje: 'We werken eraan. Er is al zoveel verbeterd." Waarom zijn niet eens eerlijk en zeggen ze wat er allemaal fout ging? Waarom duurde het zolang voordat ze tot verbetering geneigd waren en waarom kwamen de motivaties daarvoor vooral voort uit de druk van buitenaf. Stapels met klachten van ouders, schokkende Jeugdzorgreportages op T.V. en ontelbare websites en youtube-filmpjes van getraumatiseerde gezinnen. Waarom kwam het idee van professionalisering (BIG-registratie en betere opleiding) niet van hen zelf? En waarom niet al tien jaar terug? In 2006 was er al een lijvig rapport uitgebracht over deze voorgenomen professionalisering en waarom is daar nooit wat mee gebeurd?
Hetzelfde kan gezegd worden t.a.v. de door Jeugdzorg zo geroemde Delta-methode. Juist de onderzoeken die laten zien dat er met de Delta-methode veel minder (en veel minder lange) OTS-en en UHP's nodig zijn, geeft aan dat er in de jaren daarvoor kennenlijk te veel en te lange gedwongen maatregelen werden opgelegd. Is Jeugdzorg al terug gegaan naar die gezinnnen, om duizend maal sorry te zeggen? Hebben de gezinnen van de onterechte uithuisplaatsingen hun kinderen al terug? Is al uitgezocht hoe er zoveel blunders gemaakt konden worden en waarom Jeugzorg zo doof bleef voor terechte en inhoudelijke kritiek? Nee, het is voortdurend beterschap beloven bij elke nieuwe klap die zij krijgt via de media. Maar achteruit kijken is minder makkelijk... Vandaar ook mijn pleidooi voor een ColdCase-team. Een eerherstel voor ouders die door het systeem kapot zijn gemaakt. Ouders die door de Jeugd 'zorg' voor het leven zijn getekend, waarvan de kinderen door justitiële kindermishandeling (een carriére langs pleeggezinnen, voogdijinstellingen en jeugdgevangenissen) hun eigen kinderen straks ook weer aan hen mogen afleveren.
Bovendien valt er op de verbeterpunten van Jeugdzorg voor de komende jaren nog wel iets aan te merken, zoals ik ook al aan de staatssecretaris heb laten weten. Het is weer de slager die zijn eigen vlees keurt bij het tuchtrecht, aangezien de beroepsgroep haar eigen normering mag bepalen! Dat mag in het werkveld gebeuren en heet met een leuke populaire term de 'state of the art'. Hier wordt je als ouder extra misselijk van, als je persoonlijke ervaring hebt met de 'Jeugdzorg-kunstenaars'. Er bevinden zich onder hen veel vervalsers en het is voor de kinderrechter tot op heden heel moeilijk gebleken om de twee van elkaar te onderscheiden.
Sven Snijer
Het is helemaal waar dat Jeugdzorg het eigen kaf niet eens van haar eigen koren weet te scheiden, laat staan de échte problemen binnen gezin weet te scheiden van 'normale' problemen binnen een gezin.
BeantwoordenVerwijderenMet daaroverheen het amateurisme, dat inderdaad hoogtij viert, want OTS en UHP's zijn klaarblijkelijk een ware trend geworden, en worden geenszins als uiterste redmiddel ten behoeve van het kind ingezet.
Welnee, het wordt ingezet als eerste troef, maar wel voor JZ zelf. Betere oplossingen schijnen ze niet te hebben.
Een heel normale gang van zaken in een gezin kan zomaar zwaar overbelicht worden en dan voornamelijk suggestief, en subjectief, maar vooral heel negatief benaderd. Met steeds meer beschuldigingen van andere, weliswaar enkel,'vermeende' tekortkomingen.
Uiteraard worden verklaringen van deskundigen, die de ouder in eerste instantie zouden moeten ondersteunen, meestal genegeerd door BJZ, RdvK en rechter. Er wordt niet eens op gereageerd,of het is niet van toepassing? Gezinsvoogd ontwijkt op allerlei manieren de verantwoordelijkheid om de,alsmaar toenemende beschuldigingen te onderbouwen als ouder erom vraagt, er is namelijk geen bewijs van al die beschuldigingen.
Het zijn pure zinspelingen op papier in de dossiers,waar ze áltijd wel de tijd voor lijken kunnen te nemen, en die dossiers worden wederom bekeken en aangevuld met nieuwe veronderstellingen en conclusies, door een bewust,onzichtbaar team van andere,hoogstwaarschijnlijk onbekwame medewerkers, die ook nog eens hun eigen interpretatie zullen geven van al het onterechte, geschrevene.
Het dossier wordt dikker en dikker,en leidt zelfs een eigen leven. Tot het natuurlijk barst van de leugens. Na vervolgd door een rechtssysteem waarin rechter niet onafhankelijk is en zelfs misleid wordt door corrupte gezinsvoogden is het een misdaad om zo het leven van ouder en kind en naasten te ruïneren. BJZ omschrijft dit als incidenteel en excessief,maar een andere moord wordt in onze samenleving ook niet afgedaan als incidenteel,of ongelukje,waarom gezinsmoord dan wel?
Kwaliteitsverbeteringen? Op kantoor misschien ? Het 2.0 systeem zeker, of beter interieur misschien?
Ouders smeken de Staat om hun kinderen te mogen zien,en/of bij zich te hebben,zoals het hoort in de natuur,iedereen trekt aan de noodbel,en dan nog je kop in t zand steken... ay, dat is nou net niet meer te bevatten. Eerst je kind weg,en dan voor de tweede keer nog! een mes in je rug,want niemand lijkt er iets aan te willen doen..behalve de ouders en professionals en ervaringsdeskundigen, zoals vanouds.
Hoe bitter is deze waarheid?
Je kan veel willen hebben in deze wereld,maar van iemand zijn kinderen blijf je gewoon af, dat is sollen met de evolutie. Je kind dat is je eigen vlees en bloed,dat is je hart en je ziel.
Dit kan gewoon niet goed aflopen....Steeds meer ouders worden wanhopig en ontsporen. Ook zij zijn niet van steen, kinderen raken vermist en erger, het is een zichzelf vervullend systeem.
Een ware misdaad tegen de mensheid. Zij moeten voor het gerecht gedaagd worden,en onder scherp toezicht gesteld worden. Zo doen zij dat ook met ouders en kinderen.
Begrijpt u waarom ze nu beginnen te jammeren...
Reputatieschade??? Ja, ouders en kinderen,en gezinnen daar mogen zij over schrijven wat zij willen, maar zelden de waarheid, laster en smaad is hun dagelijkse bezigheid, en dan durven klagen over reputatieschade aan hun organisatie?
Welke rechter dit serieus kan nemen...
F.O.C.