Jeugdzorg is een sluipmoordenaar...

Toen ik een klein jongetje was, leerde mijn moeder me veel over insecten. Eén van de verhalen die de meeste indruk op me maakte door de gruwelijkheid ervan, was die van de sluipwesp. De sluipwesp hanteert voor het voeden van zijn jongen, een andere strategie dan de meeste roofdieren. Hij doodt zijn prooi niet, maar maakt van hem een levend onderdeel van zijn voortplantingsmechanisme. Een nietsvermoedende rups wordt geïnjecteerd met een eitje en dat komt uit, in het lichaam van de rups. De jonge wespenlarve begint zich dan tegoed te doen aan de ingewanden van de rups en groeit zo steeds groter, binnenin zijn onvrijwillige gastheer. De rups die van binnenuit opgegeten wordt, blijft nog een lange tijd in leven, omdat de larve in eerste instantie om de vitale organen heen eet. Op die manier kan hij maximaal van de rups profiteren. De rups sterft uiteindelijk een pijnlijke dood als zijn hele organisme is vernield. De wespenlarve gebruikt het omhulsel van de rups om zichzelf te verpoppen en zal naderhand hetzelfde ritueel uitvoeren bij andere rupsen, larven of lieveheersbeestjes.

Deze methode werd opgeroepen uit mijn herinnering, bij het overdenken van de manier waarop Jeugdzorg zich in het leven van ouders binnenwerkt. Eerst een gesprek bij de ouders thuis op de bank, zogenaamd transparant en in alle redelijkheid. Goed getraind in manieren om het vertrouwen van ouders te winnen door over schijnbaar onbelangrijke zaken te praten, die de aandacht moeten afleiden van de ernst van de beschuldigingen en de speurtocht naar al het onzichtbare kinderleed dat wordt vermoed. En hoeveel ouders hebben, geheel onbekend met de praktijken van Jeugdzorg, niet in alle openheid hun levensverhaal verteld, denkende dat ze met hulpverleners te maken hebben, die begrip hebben voor het feit dat het bij iedereen wel eens een beetje tegen zit in het leven? En de hulpverleners lachen vriendelijk en moedigen de ouders aan om nog wat meer te ‘delen’ Het is tenslotte in het belang van het kind. De ouders willen samen met AMK / Jeugdzorg toch wel kijken naar wat het beste is voor het kind? Natuurlijk willen de ouders dat! En daarmee is het eitje geïnjecteerd.

Het zal nog even duren voor het uitkomt en Jeugdzorglarve begint te eten. De ouders van het kind zullen een vreemd gevoel krijgen bij Jeugdzorg, alsof ze niet helemaal de hulp krijgen die ze hadden verwacht, maar misschien moeten ze het nog even aanzien… Intussen begint Jeugdzorg haar invloed uit te breiden en gaat zich met steeds meer zaken bemoeien. Als ouders een beetje gaan tegensputteren en aangeven dat zij zelf ook wat te vertellen willen hebben over de hulp aan hun kind, begint Jeugdzorg te dreigen. Zijn de ouders met hun ‘eigenwijsheid’ nu de veilige ontwikkeling van het kind aan het bedreigen? Moet Jeugdzorg op andere maatregelen overstappen? Het kan goedschiks of kwaadschiks! Van vrijwillige hulp naar OTS en van OTS naar uithuisplaatsing. Van een ruime bezoekregeling, naar een beperkte bezoekregeling, van een minimaal bezoek naar opschorting en ten slotte het volledig uit de ouderlijke macht zetten van de ouders. Jeugdzorg geeft ouders zoveel ruimte als mogelijk is,  zonder de controle te verliezen. Ouders hoeven niet meteen volledig bij hun kind vandaan gehouden worden, want als ze voldoende meewerken aan de hun opgelegde maatregelen, is het goed verdienen aan de OTS die steeds met een jaar kan worden verlengd.

Een uithuisplaatsing is voor Jeugdzorg ook niet altijd de makkelijkste weg, want dan moet er veel geregeld worden. Vaak verhuist een kind van pleeggezin naar pleeggezin en van voogdijinstelling naar voogdijinstelling. En er zijn niet veel goede pleegouders die de ‘samenwerking’ met Jeugdzorg aankunnen. Nee, het is veel beter voor Jeugdzorg om gezinnen zo lang mogelijk met een OTS leeg te melken. Wanneer ze zich daartegen beginnen te verzetten, moet de strategie worden aangepast en kunnen ook de vitale delen van het gezinssysteem worden aangevallen. Het gezin dient als voeding voor de zogenaamde hulpverleners, die problemen nodig hebben om zelf te groeien. Eenmaal binnen in een gezin, kan gekozen worden welke ingewanden opgegeten mogen worden. Het moet niet te snel gaan, want Jeugdzorg moet er voldoende werk aan hebben. Daarom moet de gezinsvoogd ook voortdurend ‘zorgen’ hebben over de veiligheid van het kind, zonder het gezin effectief te begeleiden. En wanneer dit echt niet meer door de ouders wordt gepikt, brengt Jeugdzorg het gezin de doodsteek toe, want zij moet voortdurend de controle behouden, ten koste van het kind en zijn ouders. Zo garandeert zij in een gruwelijke cyclus haar eigen voortbestaan. Wat is de natuur toch fascinerend!

Sven Snijer

(Hieronder de William Schrikker variant onder de sluipwespen)

Dinacampus Coccinellae

Deze wesp legt door middel van haar legboor een eitje in een lieveheersbeestje. In het geval van Dinocampus coccinellae gaat het meestal om zevenstippelige lieveheersbeestjes. Het eitje ontwikkelt zich tot larve en gaat een bepaalde chemische stof afscheiden. Deze stof gaat cellen van het lieveheersbeestje veranderen waarmee de larve zich voedt. Het lieveheersbeestje wordt dus niet van binnen opgegeten en blijft ‘gewoon’ leven. Nadat de larve een week of drie, vier in de kever geleefd heeft bijt het de zenuwen van de pootjes van zijn gastheer door zodat deze niet meer kan lopen. Hierna verlaat de larve het lieveheersbeestje en maakt een cocon tussen de pootjes van de arme, nog steeds levende kever. In de cocon ontwikkelt zich in een dag of negen een nieuwe sluipwesp.