Jeugdzorg Dark horse wordt vanaf 30 april 2013 een archief

Amsterdam, 27 april 2013    

Beste mensen, 

Vanaf 30 april wordt Jeugdzorg Dark horse een archief en zullen er geen nieuwe artikelen meer geplaatst worden. Voor ons gevoel is alles gezegd wat we konden en wilden zeggen over de misstanden in de jeugdzorg en over de lakse en laffe manier hoe media, politici en beleidsmakers met dit onderwerp omgaan. We hebben goed inzicht gekregen in de belangen die spelen in en om deze industrie en hoe weinig integriteit er is bij velen die hun verantwoordelijkheden beter zouden kunnen aanwenden.  

Het grootste obstakel zien wij in de volgzaamheid van zowel burgers als bestuurders, mediamensen en jeugdzorgslachtoffers. Het bevreemdt ons dat met 12.000 uithuisplaatsingen per jaar, er niet meer dan 30 mensen verschijnen op een demonstratie (als de Turken niet meedoen) en dat mensen genoegen nemen met de fopspeen van een cliëntenraad en dergelijke, in plaats van met duizenden de straat op te gaan. Veel jeugdzorgslachtoffers hebben het drukker met onderling ruzie te maken, dan met de strijd tegen de misstanden.  

Wij vinden dat er over de hele linie te weinig draagvlak is, om een goede geloofwaardige strijd tegen jeugdzorg te voeren. Er is wel veel reputatieschade gedaan, omdat de analyses van het falen van jeugdbeschermers door onszelf en door vele anderen op de blog, inhoudelijk goed waren en wel degelijk impact hebben gehad op degenen die het betrof, maar als het antwoord bij voortduring ‘zwijgen’ is, dan kom je daar tenslotte ook niet verder mee.  

Grootste probleem bij het onder de aandacht brengen van het falen van jeugdzorg, is dat deze industrie miljarden heeft om de publieke opinie te bespelen en dat zij hun ‘product’ kindermishandeling gewoon goed weten te promoten. Net als met veel reclames, het hoeft niet waar te zijn om het goed te verkopen. Er zijn teveel mensen die er flink geld aan verdienen en er zijn te weinig journalisten die van hun redacties toestemming krijgen om dieper in dossiers te duiken om de waarheid boven tafel te krijgen, zoals in het dossier van Yunus. Het is niet dat ze niet op de hoogte waren van de feiten, maar eerder dat ze niet tegen grotere belangen durfden in te gaan.  

En met het verlies van onafhankelijke journalistiek, raakt langzamerhand ook de democratie haar geloofwaardigheid kwijt. We zien dagelijks dat er maatregelen worden opgelegd van bovenaf, die er concreet voor zorgen dat burgers hun rechten met voeten getreden wordt, maar er is nauwelijks protest. Ook niet van de zijde van de professionals als artsen, psychiaters, sociologen, juristen en advocaten, etc. Het lijkt wel alsof iedereen het aanvoelt als onafwendbaar en liever voor zijn eigen veiligheid kiest. Het jeugdzorgprobleem staat niet op zichzelf. Het is een symptoom van een maatschappij die steeds meer lak heeft aan persoonlijke verantwoordelijkheid en zorg-op-maat, waarbij mensen niet meer als een uniek persoon worden gezien. Alles wordt massaal en voor de ‘gemiddelde burger’, al weet niemand wat daar precies onder verstaan mag worden. 

Het duidelijkste teken is dat er steeds vaker met wetten wordt ingestemd in de Tweede Kamer, die helemaal nog niet zijn ingevuld, zodat men eigenlijk niet eens weet waar men mee instemt. De transitie betekent kort gezegd: “Gemeenten, zoekt u het maar uit, maar de verantwoordelijkheid van Den Haag is het niet meer.” Klagen mogen de burgers straks ook bij diezelfde gemeente, die het naar eigen inzicht mag invullen. Dus als ze er één grote rotzooi van maken, dan mag de burger bij die rotzooimakers zijn beklag doen.  

Een voorbeeld van een wassen neus, is de OndersteuningsPlanRaad in Amsterdam, die bedoeld is om de burger (op last van de overheid) inspraak te geven bij de transitie van de jeugdzorg. Deze raad mag niet meer doen dan instemmen (instemmingsrecht) met de reeds gemaakte plannen van het Samenwerkingsverband Passend Onderwijs Amsterdam en Diemen, wanneer deze voltooid zijn en er wordt ouders niets gevraagd bij het uitwerken van die plannen. Zij mogen niets toevoegen, adviseren, of schrappen, maar wel twee jaar lang aanwezig zijn bij allerlei nutteloze vergaderingen om getuige te zijn van wat zich voor hun ogen voltrekt, zonder daaraan concreet te kunnen bijdragen.  

Het is simpelweg niet in het Koersbesluit ‘Zorg Om het Kind’ opgenomen, om de mening te vragen aan de burgers van Amsterdam, over de meest fundamentele vraag, of ouders het überhaupt wenselijk vinden dat jeugdzorg de scholen in wordt geloodst. De reden daarvoor laat zich raden; het zou zonder twijfel een negatief antwoord zijn. Daarom wordt de jeugdzorgwerker vermomd als Ouder en Kindadviseur en worden de plannen door de gemeenteraad gedrukt voordat de burgers goed en wel begrijpen wat er aan de  hand is. En dit alles onder de bezielende leiding van een wethouder jeugdzaken, die kort geleden nog ouders onder het juk van de jeugdzorg hoop gaf, met een kritische reportage als VARA's ombudsman met 'De macht van de gezinsvoogd'. Nog geen drie maanden in functie als wethouder, werd hij de buikspreekpop van Gerritsen, bestuursvoorzitter BJAA.  

Dat is jeugdzorg, dat is politiek en dat is de zogenaamde inspraak in onze schijndemocratie. Zo zijn er legio voorbeelden te bedenken, zoals het lobbyen in Den Haag door allerlei belangengroepen, waardoor onze democratische rechtstaat eigenlijk te koop is. Kamerleden zijn nog nooit zo dom en naïef geweest. Het resultaat van het verpesten van de kwaliteit van het Nederlandse onderwijs vanaf de Mammoetwet. 

De trein dendert voort tegen elke rede in, en hoewel de top van het Nederlands Jeugdinstituut achter de schermen verklaart dat de transitie naar de gemeenten één groot fiasco gaat worden, blijven ze op hun website braaf de spoed-cursussen Transitie aanbieden voor een leuk bedrag. Op dezelfde manier als ze aan de ene kant de jeugdzorgkwaliteit mogen controleren van het Ministerie, terwijl ze aan de andere kant aan dat zelfde jeugdzorg geld verdienen en meehelpen met de werkwijze van jeugdzorg, middels de risico-taxaties en wat al niet meer.

Kortom, het is een smerig wereldje waarbij ‘iedereen het met iedereen doet’ en niemand er belang bij heeft de waarheid over de amateuristische en beschadigende werkwijze van jeugdbeschermers, aan het licht te brengen. Men heeft in jeugdzorgland geen oog voor het daadwerkelijke kind, maar voor het symbolische kind, het kind waar men in ‘gelooft’. De jeugdbeschermer droomt van onschuld en ziet niet dat hij zelf een deel is van het kwaad, van de verkrachting van die onschuld, door zijn blind navolgen van protocollen en gehoorzaamheid aan hoger geplaatsten.  Aan de ene kant de politici die geen flauw benul hebben van wat zich in de praktijk allemaal afspeelt, en de jeugdzorgmanagers en bestuurders die dat heel goed weten, maar die juist hun uiterste best doen om het niet naar buiten te laten komen. Die er een dagtaak aan hebben en het bespelen van de media tot een kunst hebben verheven. 

Het is voor ons uiteindelijk een afweging met de blog Jeugdzorg Dark horse, of wij nog langer willen blijven herhalen wat wij al vele malen hebben gesteld en wat we tot op hoog niveau van maatschappelijke verantwoordelijkheid hebben onderzocht. Wat we ontdekten was niet dat problemen niet bekend zijn, maar dat het te veel moeite kost, teveel tijd en teveel risico voor mensen die het jeugdzorgprobleem echt zouden willen aanpakken. Veel advocaten geven aan dat wanneer ze hardop zouden zeggen wat ze werkelijk van jeugdzorg denken,  zij het zelfde lot zouden ondergaan als Jan van Ruth, die om de meest onzinnige reden denkbaar, van het tableau van advocaten is geschrapt. Dat is waar we mee te maken hebben, een wereld waarin vals spel wordt gespeeld omdat met open vizier de strijd tegen de jeugdzorgcritici niet kan worden gewonnen. Jeugdzorg bedient zich van elke methode die zij nodig vindt en het wordt haar toegestaan door de politiek en de rechterlijke macht, of door de deken van de Orde van Advocaten.   

Wij zijn iedereen dankbaar voor de vele bijdragen die we hebben ontvangen in de vorm van de  lezerscommentaren, ingezonden artikelen en e-mails om onze aandacht te vestigen op jeugdzorgnieuws dat van belang kon zijn voor de blog. We hebben gelukkig voor een aantal mensen concreet iets kunnen betekenen door de naamsbekendheid van de blog en velen hebben er steun aan gehad, dat er tenminste één duidelijke blog met niveau voor hun zaak heeft gepleit. Maar zonder een heel netwerk van goede en betrouwbare mensen om ons heen hadden wij het niet op deze manier kunnen doen en waren we met veel zaken niet zo ver gekomen (Poppenvilla, BAMw-cursus, etc).  

Heel veel dank voor iedereen die zich achter de schermen zo hard heeft ingezet (DD). Dank aan
Nico Mul en TS voor hun gespecialiseerde kennis en hun niet aflatende ijver bij het schrijven en becommentariëren. Ook dank aan YB en LB voor de vele goede en scherpe artikelen. Dank aan ‘Opa’, oma A, oma K, Edwin Lauxen, Marjolein, Annette Peut, Sally Beumer, Nora, Noraly en velen die voor kortere of langere tijd hun energie aan de goede zaak hebben gegeven. 

Wij gaan ervan uit dat de transitie  jeugdzorg in veel gemeenten muurvast gaat lopen en dat men zoals gewoonlijk daarna pas gaat nadenken.  Ze zijn in ieder geval gewaarschuwd  voor wat voor ze  ligt en gewezen op de beerput die achter ze ligt, waarvan de slachtoffers misschien decennia later erkenning zullen krijgen. De slachtoffers van de Nederlandse politionele acties in Indonesië in 1947 krijgen immers ook pas na 66 jaar erkenning voor wat ze is aangedaan en een ‘schikking’ van de landsadvocaat. Tja, ‘sorry’ zeggen, leren we de kinderen op elke kleuterschool in Nederland, maar voor de grote mensen is het blijkbaar nog steeds een hele opgave. 

We hopen dat deze blog in de toekomst nog voor veel mensen een schat aan informatie zal bieden die ze zal helpen in hun strijd tegen jeugdzorg.

First they came for the Socialists, and I did not speak out--
Because I was not a Socialist.

Then they came for the Trade Unionists, and I did not speak out--
Because I was not a Trade Unionist.

Then they came for the Jews, and I did not speak out--
Because I was not a Jew.

Then they came for me--and there was no one left to speak for me.

Martin Niemöller (1892-1984)

Sven Snijer

Ranada van Kralingen